Яқинига боргунимча атрофни кузатиб, чамалаб кўрдим, ўғирласам бўларкан. Саватдан иккита ноннни олдиму хеч нарса бўлмагандек йўлимда давом эттим. Олдимдан чиққан бурилишдан ўнгга бурилиб тўхтадим. Шоша –пиша нонни оғзимга солиб чайнай бошладим. Жуда оч эдим, эрталаб хам тузук-қуруқ нонушта қилолмагандик.
Чайнаганимни хали ютмасимдан тепамга кимдир келиб тўхтади. Бошимни кўтариб қарасам Жорж кулиб турибди.
-Братишка нон ўғирладинга а хозир?
-Йўқ,-дедим қўрқиб.
-Кўрдим ўзим братишка. Мени алдолмисан. Аммо, жа паст кеттингда ука. Ўғирласанг тузукроқ нарса олмисанми? Пул ўғирлаганмисан хеч!
-Йўқ! Мен ўғримасман. Уйда нон йўқ эди, шунга мажбур... очқаганим учун...
-Бўлди, қиз боладек қизараверма. Менам сендакаман ука. Юр, сенга бир нима ўргатаман. Хув анави астановкада автобус кутамиз. Кейин автобусда бозорга борамиз.
-Нимага?!
-Чўнтак тўлдирамиз.
-Қанақасига?
-Юрувр, сенга ўргатаман ўзим.
Шу билан Жорж иккимиз ўғирлик қила бошладик. Автобусга чиққанда одамлар тиқин бўлса хурсанд бўлиб кетардик. Чунки, одам кўп бўлса чўнтакларидан , сумкаларидан пул олишимиз осон бўларди. Бозорга бориб олгач эса атай одам тиқилиб юрадиган йўлакларга ўзимизни урардик.
-Онангиз уйга пул олиб борсангиз индамасмиди?-терговчи савол ташлади.
-Индади, роса уришди. Аммо, мен барибир ўғирлик қилавердим. Пулимни тўплаб катта магнитафон олдим. Онам ўшандаям роса уришди. Бу гапларни Жоржга айтсам, кейинги сафар онангга кир машина олиб бер, индамай қўяди деб маслахат берди. У айтгандек қилдим. Онам баттар уришди. Ўша куни уришиб чиқиб кетганча уйга қайтиб бормадим, Жоржларникида ухладим. Унинг қари энаси бор экан холос. Хуллас, мактабни битиргунча устаси фаранг ўғрига айландим. Бу оради биор икки марта қўлга хам тушдик, муштлашдик, қочдик. Эххе, не кунларни кўрмади бошимиз.
-Кейинчи, нима сизни бу ерга келишга мажбур қилди?-терговчи сухбатни қисқартиришга урина бошлади.
-Кейин онамни машина уриб кетти. Касалхонада узоқ даволаттим. Барибир, уйга олиб кетганимда хам оёқлари ишламасди, бел умуртқаси қаттиқ шикастланганди. Бир аёлни ёллагандим, онамга қараб туришига. Қон босими кўтарилиб турса, бунинг устига юролмаса... Бир ўзини ташлаб кўчага чиқолмайманку.
-Хайдовчи ёрдам қилдими?
-Ха, ёрдам қилмоқчи бўлди аммо, пулини олмадим. Худони йўлида уни кечирдим, таксислигингни қилавер, оилангни боқ дедим. Тўғрида, Худодан келмаса бандани товонига тикон хам кирмайди. Мен англаб турардим, бу ишлар хаммаси мени гунохларим эвазига бошимизга келаётганди. Қанча одамларни пулини шилганман, қон-қақшатганман. Хаётимни ўзгартириш, халол ишлашга қарор қилгандиму, аммо кеч эди. Қўқонни лисопаркдаги ўғри-қиморбозлар тўдасини кассасини уриб кетгандик. Тўғри, улар биздан шубхалангани йўқ эдию, аммо сир фош бўлиб қолиши эхтимоли юқори эди. Бизни гурухдан бир Малиш лақабли йигит ўша ишни разведка қилаётганимизда қовун тушириб қўяёзгани учун унинг улушини бермай тўдадан бадарға қилувдик. Кейин эшитсам, лисопаркликларни биттаси ўша бола билан зонада билла ўтирган экан. Аламидан бизни сотиб қўйиши мумкинлигини билиб, вақтинча яширинишга қарор қилдик. Мен аямни машинага олиб Сарқўрғонга – ёзда тўдамиз билан бориб маишат қиладиган дачага олиб бордим. Бирор хафта шу ерда яшаб турмоқчи эдик. Қиш келиб қолгани учун дача бўм-бўш, хўжайини шунинг учун калитни бериб ўзи келмаганди.
Аямни уй ичига олиб кирганимда бу ерлар шахардан анчагина совуқлигини сездим. Ўтин қилиб печка ёқсам бўларкан деб ўйлаб турсам, телефоним чақириб қолди.
-Ало, Шухрат, лисопаркка олиб келишди мени, тезроқ...-дедию, алоқа узилди. Бу биркўз эди, шеригим. Қайта қўнғироқ қилсам, ўчирилган деяверди. Юрагим бир фалокатни сезиб турарди. Худди, кимдир сотгану, энди бизни қидиришаётгандек.
-Ая, сиз ўтира туринг, мен бирор соатда қайтаман. Шошилишда бозорлик қилмабман, харажат қилиб келаман.
-Тезроқ қайтгин болам, бу ерда бир ўзим қийналаман! Гадотопмас жойларга келиш шартмиди?.......
