#binnarsaQuzg’un va Men
Futbolga aloqadorligimni kanaldagi oldlar juda yaxshi bilishadi. Hayotimning mazmuni. Kitoblar, filmlar, shaxmat – xullas, har biridan ustun. Ilgari, xuv o’sha uzoq o’tmishda professional bo’lganman. Hozirchi ? Ha, o’sha siyqasi chiqqan bahona – jarohat.
Tizzamdan jarohat oldim, davolandim, yana jarohat oldim. Bu takrorlanaverdi. Men kurashdim, kurashaverdim va so’nggi so’z aytildi. Hozir ilgarigi mendan asar ham yo’q, buni Bookbloggerlar va Stand upchilar bilan o’yin tashkil qilganimizda, juda yaxshi angladim. Agar, o’z o’yinimni tashqaridan kuzatganimda:
- Joying zahirada, derdim.
Yo’lovchi quzg’un bilan olishadi. Quzg’un shunchaki metafora – u istalgan shaklda bo’lishi mumkin, sevgi iztirobi, yo’qchilik, tirnog’ing ostiga kirib qolgan tikan, tizzangdagi jarohat. Bu yerda muhimi kurash va azob. Men esa o’ynayverdim, biror mo’jiza kutardim, xuddi yo’lovchi o’sha janobning miltig’ini kutgani kabi. Ammo, biz yashab yurgan dunyoda sizga kamdan-kam odamlar qo’l cho’zishadi, cho’zishsa ham kamdan-kam holatda vaqtida cho’zishadi. Sen esa kutasan. Kutaverasan. Lekin bu vaqt davomida quzg‘un cho’qilashda davom etadi.
O‘sha paytda, men tizzamdagi og‘riq bilan yelkamda quzg‘unni ko‘tarib yurganimni tushunmaganman. Har safar maydonga tushganimda, o‘zimni yana avvalgidek bo‘lishga majburlardim. Go‘yoki, har bir yugurishim bilan quzg‘unni quvib yuborishga harakat qilardim. Lekin quzg‘un qayerga borsam, men bilan birga ergashardi. Uni haydashga kuchim yetmagan.
Ahiyri, o‘zimni quzg‘un bilan kurashishga bag‘ishlashdan to’xtatdim. Uning cho‘qishiga ruxsat berishni tanladim. Yo‘lovchi hikoyasida ham o‘sha lahza keladi – quzg‘un zarbasini beradi, ammo oxirida o‘zi ham yo‘q bo‘ladi.
Quzg‘unning o‘limi – bu insonning o‘z azobini qabul qilishi. Hozir men futboldan butkul ketganman, bu yoqimsiz albatta. Lekin bu menga tajriba berdi, kurashishni o‘rgatdi va oxir-oqibat o’zi ham ketdi. Shu tariqa sizlarga filmlar haqida yozib turadigan inson paydo bo’ldi.
Har kimning o’z quzg’uni bor