Бир куни имом Шофеий ичида илмидан кибрланиб қолибдилар. Шундан сўнг намоз маҳали "Фотиҳа"да адашиб кетадилар. Бундан таажжубга тушиб, намоз ўқиб, уйқуга ётадилар ва туш кўрадилар.
Тушда у кишини суд қилишади. Суд у зотни ҳаддидан ошганликда айблаб, ўлимга ҳукм қилишади. Шунда бир одам ўрнидан туриб, уни ўлдирмасликни, бунинг ўрнига инсонларнинг энг пастини бориб, қўлини ўпишини сўрайди. Ҳамма рози бўлишади.
Эртаси куни имом Шофеий одамларнинг энг пастини қидириб йўлга чиқади. Йўл юриб, ахийри, бир ахлатхонангнинг ёнида жирканчли, жуда кир одамни кўриб, ичида "Мен бунданам паст, бунданам хароб одамни кўрмадим" деб ўйлаб, унинг қўлини ушлаб ўпмоқчи бўлганида ҳалиги одам унга қараб, юзига бир тарсаки уриб:
—
Кеча жазойингни енгиллатиб берган одам мен бўламан. Сен аввал ўзингнинг қўлингни ўп, — дебди.
Қиссадан ҳисса: ҳеч қачон ўзингизга ошиқча баҳо берманг, ҳеч қачон ўзингизни бошқалардан устун қўйманг. Чунки сиз ҳеч кимнинг Аллоҳ олдидаги даражасини билмайсиз. Сиз хор деганингиз, юқори дарожатли ёки аксинча зўр деганингиз паст дарожатли бўлиши мумкин!
📚ИБРАТЛИ ҲИКОЯ ВА ҲАЁТИЙ ВОҚЕАЛАР ФАҚАТ БИЗДА📚