Inson yoshi o’tgan sari dunyoga real qarashni boshlaydi. Tajribasi ko’paygan sari nima kerakli-yu, nima keraksiz ekanini aniqlashi osonlashadi. Erishib bo’lmas orzular qo’yishni kamaytiradi. Potensialidan kelib chiqib maqsadlar qo’yadi. Risk qilishga qo’rqib qoladi, yo’qotishdan cho’chiydi.
Dunyoning illuziyasiga kamroq aldanadi, haqiqiy dunyoni ko’rishni boshlaydi. O’zidan 15-20 yil keyingi avlodda bo’layotgan o’zgarishlarni qabul qilolmaydi, stereotiplari ko’payadi.
Yoshlarda esa umuman boshqacha: dunyoga boshqa ko’z bilan qarashadi, motivatsiyaga to’la, tog’ni talqon qilaman deydi. Ishonib bo’lmas orzular qo’yadi. Hammasini buzvoraman deydi. O’pkangni bos degan odamni yoqtirmaydi.
Ammo, katta maydonga chiqqandan so’ng, fikrlari 180 gradusga o’zgarishni boshlaydi. Dunyoning yomonligini, odamlarning iflosliklarini o’z ko’zlari bilan ko’rishni boshlaydi. Yillar oldin kattalardan eshitgan, ammo, cho’pchak deb o’ylagan insonlar o’ynaydigan o’yinlarni tajribalar, yo’qotishlar orqali anglab boradi, xalqi tomonidan aytilgan maqol va iboralarning haqiqatini tushunishni boshlaydi, bejizga aytilmaganini his qiladi. Vaqt o’tib, avvallari fikrlarini qabul qilishni xohlamagan kattalar kabi bo’lib qoladi.
Ha, bu takrorlanuvchi hodisa. Hozir ota-onangiz, qarindoshlaringiz bergan maslaxatni qabul qilishni xohlamayapsizmi, ertaga farzandlaringiz sizni ignor qilishlariga ham tayyor turing. Bu bilan ular noto’g’ri maslaxat bersalar ham ko’r-ko’rona ergashib keting demayapman. Sintez qiling, keraklisini oling, noto’g’risiga ko’z yuming. Tortishmang. Ularning tajribasi siznikidan ko’proq. Yillar o’tib hozir siz xato deb bilayotgan ularning fikrlari to’g’ri bo’lib chiqishi mumkin.
@khamidullaeva22