#ОЖИЗА
МУАЛЛИФ ШАМСИНУР
22-қисм
Робия Санобарнинг сўзларига бир оз ҳайрон ва ранжиб қаради. Бу гаплар унга оғир ботди. У бир неча дақиқа сукут сақлади, сўнг мулойим, аммо қатъий овозда гап бошлади:
— Санобар, нега мени тушунишни хоҳламайсан? Мен бу ерда қола олмайман. Ҳар куни Ҳакимнинг ўлими кўз олдимда гавдаланади. Қандай қилиб шу жойда ўзимни яхши ҳис қиламан?
Санобар унинг сўзларини бўлди:
— Бу жойда қолишинг шарт эмас, лекин Шахбознинг уйига боришинг — энг катта хато. У сени яхши кўрадими ё йўқми, муҳим эмас. Муҳими — у сенга мос эмас, Робия.
Нигора орага тушиб, вазиятни юмшатишга уринди:
— Қизлар, тинчлик сақланглар. Санобар, Робияни ҳам тушун. У шунчаки бу жойни тарк этиб, озроқ тинчланиб олмоқчи.
Санобар эса Нигоранинг гапига парво қилмай давом этди:
— Тинчлик излаяпсанми? Унда опангникига бор. Оиланг билан бўл, улар сени ҳимоя қилади. Лекин Шахбоз? Унга ишониб, уйига кўчиб кетсанг, биласанми одамлар нима дейди?
Робия кўзларини қисиб, унга тик қаради:
— Одамлар нима деса, десин. Менинг ҳаётимни бошқаришмайди. Ҳакимнинг ўлими ҳаммани юрагини парчалаб юборди, лекин мен учун бу шунчаки оддий воқеа эмас. Мен уни ўлимида ўзимни айбдор санайман. Унинг дил изҳорларида ёлғон йўқ эди. Бу жой энди мен учун яшаб бўлмайдиган жойга айланди.
Санобар алам билан кулимсиради:
— Сен бу гапларни ўйламай айтаяпсан, Робия. Шахбознинг асл ниятини билиб бўлмайди. Бир кун мақсадига етади, кейинги куни эса ёлғиз ташлаб кетади.
Робия унинг сўзларига тоқат қилолмай, қаҳр билан жавоб қайтарди:
— Санобар, бас қил! Шахбозни бунчалик ёмонлашга ҳаққинг йўқ. У менга ёрдам беришни хоҳлаяпти, шунчаки. Сен эса доим ёмон тарафини кўришга уринасан.
Нигора бу сафар қатъийроқ оҳангда гап бошлади:
— Иккингиз ҳам тинчланинглар. Бу масала шунчаки бир кечада ҳал бўладиган нарса эмас. Робия, балки ўзингга озроқ вақт берарсан? Шахбоз билан бу масалани яхшилаб муҳокама қил. Санобар, сен ҳам бу қадар қизишиб кетма.
Хонада сукунат чўкди. Робия ўрнидан туриб, ўриндиқни орқага сурди. Унинг юзида қаҳр аралаш қатъият бор эди.
— Мен қароримни ўзим қабул қиламан, Санобар. Ҳеч ким менинг ҳаётимни мен учун бошқара олмайди. Ёрдам учун раҳмат, лекин мен кимга ишонишни ўзим биламан.
У шундай деганча хонадан чиқиб кетди. Санобар ва Нигора эса унинг ортидан қараб қолди. Санобар чуқур нафас олиб, Нигора томон юзланди:
— Мен фақат уни ҳимоя қилишни хоҳлаяпман, Нигора. У бу қароридан афсусланишини биламан. Шахбоз уни шунчаки ўйинчоқ қиляпти.
Нигора аста бошини эгди:
— Балки, Санобар. Лекин баъзида одамларни ўз йўлларини танлашига рухсат бериш керак. Робия ҳам ўз танловини қилиши керак.
Хонада оғир сукунат давом этди. Нигора ва Санобар билишарди — Робиянинг қарори ҳаммалари учун осон бўлмайди.
Давоми бор...
https://t.me/shamsinurijodi
МУАЛЛИФ ШАМСИНУР
22-қисм
Робия Санобарнинг сўзларига бир оз ҳайрон ва ранжиб қаради. Бу гаплар унга оғир ботди. У бир неча дақиқа сукут сақлади, сўнг мулойим, аммо қатъий овозда гап бошлади:
— Санобар, нега мени тушунишни хоҳламайсан? Мен бу ерда қола олмайман. Ҳар куни Ҳакимнинг ўлими кўз олдимда гавдаланади. Қандай қилиб шу жойда ўзимни яхши ҳис қиламан?
Санобар унинг сўзларини бўлди:
— Бу жойда қолишинг шарт эмас, лекин Шахбознинг уйига боришинг — энг катта хато. У сени яхши кўрадими ё йўқми, муҳим эмас. Муҳими — у сенга мос эмас, Робия.
Нигора орага тушиб, вазиятни юмшатишга уринди:
— Қизлар, тинчлик сақланглар. Санобар, Робияни ҳам тушун. У шунчаки бу жойни тарк этиб, озроқ тинчланиб олмоқчи.
Санобар эса Нигоранинг гапига парво қилмай давом этди:
— Тинчлик излаяпсанми? Унда опангникига бор. Оиланг билан бўл, улар сени ҳимоя қилади. Лекин Шахбоз? Унга ишониб, уйига кўчиб кетсанг, биласанми одамлар нима дейди?
Робия кўзларини қисиб, унга тик қаради:
— Одамлар нима деса, десин. Менинг ҳаётимни бошқаришмайди. Ҳакимнинг ўлими ҳаммани юрагини парчалаб юборди, лекин мен учун бу шунчаки оддий воқеа эмас. Мен уни ўлимида ўзимни айбдор санайман. Унинг дил изҳорларида ёлғон йўқ эди. Бу жой энди мен учун яшаб бўлмайдиган жойга айланди.
Санобар алам билан кулимсиради:
— Сен бу гапларни ўйламай айтаяпсан, Робия. Шахбознинг асл ниятини билиб бўлмайди. Бир кун мақсадига етади, кейинги куни эса ёлғиз ташлаб кетади.
Робия унинг сўзларига тоқат қилолмай, қаҳр билан жавоб қайтарди:
— Санобар, бас қил! Шахбозни бунчалик ёмонлашга ҳаққинг йўқ. У менга ёрдам беришни хоҳлаяпти, шунчаки. Сен эса доим ёмон тарафини кўришга уринасан.
Нигора бу сафар қатъийроқ оҳангда гап бошлади:
— Иккингиз ҳам тинчланинглар. Бу масала шунчаки бир кечада ҳал бўладиган нарса эмас. Робия, балки ўзингга озроқ вақт берарсан? Шахбоз билан бу масалани яхшилаб муҳокама қил. Санобар, сен ҳам бу қадар қизишиб кетма.
Хонада сукунат чўкди. Робия ўрнидан туриб, ўриндиқни орқага сурди. Унинг юзида қаҳр аралаш қатъият бор эди.
— Мен қароримни ўзим қабул қиламан, Санобар. Ҳеч ким менинг ҳаётимни мен учун бошқара олмайди. Ёрдам учун раҳмат, лекин мен кимга ишонишни ўзим биламан.
У шундай деганча хонадан чиқиб кетди. Санобар ва Нигора эса унинг ортидан қараб қолди. Санобар чуқур нафас олиб, Нигора томон юзланди:
— Мен фақат уни ҳимоя қилишни хоҳлаяпман, Нигора. У бу қароридан афсусланишини биламан. Шахбоз уни шунчаки ўйинчоқ қиляпти.
Нигора аста бошини эгди:
— Балки, Санобар. Лекин баъзида одамларни ўз йўлларини танлашига рухсат бериш керак. Робия ҳам ўз танловини қилиши керак.
Хонада оғир сукунат давом этди. Нигора ва Санобар билишарди — Робиянинг қарори ҳаммалари учун осон бўлмайди.
Давоми бор...
https://t.me/shamsinurijodi