Inson yashar ekan turli xato va kamchiliklarnga yoʻl qoʻyadi. Boshqalarnininh xatosini koʻrgan inson avvalo ikkita narsa orqali oʻzini anglashi mumkin:
1.Bu kamchilik menda bormi?
- Agar bor boʻlsa, uni tuzatish uchun harakat qilish kerak. Zotan, inson oʻzida bor boʻlgan xatoni boshqalarda koʻrsa, oʻzinining kamchiligi koʻziga koʻrinmaydi.
2. Agar yoʻq boʻlsa umri davomida mana shu xatoni qilmaslik haqida fikr yuritishi va oʻrnak olishi kerak.
Zero Rosululloh sollallohu alayhi vasallam dedilar:
«Qaysi biringiz bir yomonlikni ko‘rsa, uni qo‘li bilan tuzatsin. Agar (qo‘li bilan qaytarishga) kuchi yetmasa, tili bilan qaytarsin. Bunga ham kuchi yetmasa, qalban yomon ko‘rsin. Bu esa imonning eng zaif darajasidir»
(Muslim rivoyati)Birovning xatosini koʻrgan odam unga qilayotgan ishi xatoligini pand nasihat bilan tushuntirishi kerak, agar bunday qilish qoʻlidan kelmasa hech boʻlmasa shunchaki oʻzi bu ishni xatoligini anglashi foydali.
Bizda esa hammasi "Eshitdingmi?.." , " Tovba..." deya boshlanadi goʻyo oʻzimiz xatosiz mukammal insonlardek, subhanalloh.
Aql bilan fikr yuritmoq ham bir neʼmat aslida