ORTGA YO‘L YO‘Q
Safarga chiqqan kishi yo‘lda ajabtovur bog‘ga duch keldi. Daraxtlari ko‘kka bo‘y cho‘zgan, mayin barglari shabbodada yoqimli shitirlaydi, sarxil mevalarning xushbo‘yi dimog‘ni qitiqlaydi. Yo‘lovchi bog‘ning egasini topib, ichkari kirishga izn so‘radi. Bog‘bon unga ruxsat beribgina qolmay, qo‘liga bir savat ham tutqazdi.
– Shuni to‘ldirib, ko‘nglingiz tusagan mevalardan terib olishingiz mumkin. Faqat bir gap esingizda tursin: bog‘ga qarshingizdagi darvozadan kirib, narigi tarafdan chiqib ketasiz. Orqaga yo‘l yo‘q!
Musofir yuragi hapriqib, savatni ko‘targancha ichkari qadam tashladi. G‘arq pishgan mevalar “meni uz” degandek yal-yal yonib, shundoqqina tepasida osilib turardi. Endi qo‘lini cho‘zmoqchi bo‘lgandi, nariroqdagi mevalar ko‘zini qamashtirdi. Oldinga yurgan sari daraxtlar ko‘rkamroq, hosili chiroyliroq ko‘rinaverdi. Yo‘lovchi shoshib qoldimi yo savatini vaqtidan ilgari to‘ldirib, eng sara mevalardan quruq qolishdan cho‘chidimi, har holda bog‘ etagiga yetib kelganida... savati bo‘m-bo‘sh edi. Orqaga esa yo‘l yo‘q.
Inson umrini dunyo atalmish makonning bir eshigidan kirib, boshqa eshigidan chiqib ketuvchi yo‘lovchidek yashab o‘tadi. Undagi har kun, har lahza xayrli ishlar uchun berilgan imkoniyatdir. Bu makonning poyoni qayerdaligini, umr intihosi qachon yetishini hech kim bilmaydi. Vaqt g‘animat, ezgu amallarimiz “savati” bo‘sh qolmasin...
https://t.me/NamDUakademiklitseyihttp://www.youtube.com/@NamDUAkademiklitseyi