Ajalga o‘z oyog‘im bilan bormoqdaman, o‘limim yaqindek…Har kuni ichimda nimadir so‘nadi. Nafasim bor, lekin ich-ichimda hayotdan uzilib borayotganimni his qilaman. Kunlar o‘tgan sari, hayotga bo‘lgan ishtiyoqdan, orzularimdan, o‘zimdan uzoqlashayotgandekman. Hamma narsa ko‘z o‘ngimda sodir bo‘ladi, lekin men undan tashqaridaman — go‘yo tomoshabin kabi.
O‘lim haqida o‘ylayman. Har gal yuragimni qandaydir bo‘shliq bosib, oyoqlarim meni notanish, sovuq yo‘llarga yetaklaydi. Go‘yo o‘zimni ajal tomon qadam tashlayotgandek his qilaman. Tushunmayman: bu charchoqmi, taslim bo‘lishmi yoki ich-ichimdagi so‘nmas bir kurashning o‘zga shaklidami?
Har bir kun — imkoniyat, deyishadi. Lekin ba’zan kunlarning ortidan quvib, oxirida bir tiyinlik umidni ham ko‘rmay qolgandek bo‘lasan. O‘zingga savol berasan: "Bu yo‘lning oxiri qayerga olib boradi?" Faqat jimlik javob beradi.
Men bu yo‘lda yo‘lni tanlagan emasman, qadamlarim o‘zimni aldab olib kelgan yo‘lchi bo‘lib qoldim. Barcha javoblar menda edi, lekin ularni yo‘qotdim. Endi esa savollarga hayotning o‘zi javob beradi. O‘limga o‘zim qadam tashlayotganimni his qilsam ham, nimadir meni bu yo‘ldan burib qolishini kutaman.
Balki, shunchaki taslim bo‘lish osonroqdir, lekin tirik bo‘lish har gal o‘zingni qayta topishdir. Qadamlarim qanchalik og‘ir bo‘lmasin, tiriklikning har kuni uchun kurashaman. Chunki hayot — o‘limga emas, yashashga loyiqdir.
Jahongir Murodov
@MyLife_Events