Qachonlardir bola paytim har kuni kechqurun soat 10 Yoshlar telekanalida qanaqadir film qoʻyilar edi. Opam va akam doim koʻrishar edi. Vaqt kelib ular ulgʻayishdi va maxsus maktablarga ketishdi. Uyda men qoldim ota-onam bilan. Esimda soat kech 10 boʻlmasdan turib uxlashga yotar edik. Ota-onam ishdan charchab kelishar edi, dalada mehnat qilishar edi… kelgach, arang ovqatlanishardi. Agar uxlay olmasam, turib televizor yoqardim va koʻrgandek boʻlib uxlab qolar edim. Vaqt oʻtib 1 haftadan beri yana shu ishni qilyapman. Nimalarnidir sogʻindim juda, kimlarnidir sogʻinganman juda… Sogʻinch hissi yurakka kelganda tubidan nimanidir yulib olib chiqadi. Avval aytganmanmi yoʻqmi esimda yoʻq, meni bir yomon odatim bor. Kimnidir juda qattiq sogʻinsam ming harakat qilmayin, qancha miyamni titmay yuzini koʻz oldimda gavdalantira olmayman. Shu odat bolalikdan to hozirgacha yoʻqolib ketmadi. Bu meni ogʻritadi. Telefonda rasm saqlab yurmayman, atay shuning uchun. Eslab qolarman deganman doim, ammo, biror marta oʻxshamagan. Eslolmaganda koʻzim yoshga toʻlib boshlaydi. Buning ogʻrigʻini oʻzim bilan. Hozir ham faqatgina kompyuterni ochib rasm titishdan beriga oʻtolmadim. Men oila nima ekanligini ancha avval tushunib yetganman. Sadoqat va vafo nima ekanligini ancha avval his etganman. Shundan kelib chiqib ayta olamanki, sogʻinch va intizor qalb nimani his qilishini faqatgina odamning oʻzi tushunadi. Faqat oʻzigina his eta oladi: ham qalban, ham aqlan.