Har bir yozilajak qatorda yo yashaganman, yoki yashayapman...

Insonning insonga oshiq bo’lishi qadarmi yoki nafs, buning sababini sira bilolmadim. Na jismimda, na ruhimda halovat qolmadi. Faqat muhabbatni deb emas, o’z hayotim va kelajagim haqidagi o’ylar meni juda-juda charchatdi. O’zingni kuchli deb hisoblaysan-u, ammo yuragingdagi ortiqcha, kerak bo’lmagan narsalarni chiqarib tashlashga-da madoring yetmaydi. Balki buni uddalashga butun umr kerakdir. Balki buni uddalashga bir insonning umri kamlik qilar. Kelajak haqidagi o’ylar shubhasiz eng befoyda o’ylardir. Sababi bugungi kun bizniki, erta keladimi, yo’qmi bilmaymiz. Kecha o’tib ketgan narsalarni eslash-da ma’nosiz ish. Sababi kechagi xatolar, xotiralarni deb buguning barbod bo’ladi.
Bunda eng afzali esa kechagi har bir amal uchun, o’y uchun, xato uchun tavba qilishdir!
Ertaning rejasini bo’lsa, inshaa Alloh jumlasi ila tuz!
Insonlarga bo’lgan muhabbatga kelsak me’yoridan oshirma, mo’tadil bo’l!
Haddan aslo oshma!
O’zingni hokisor tut!
Sening erishgan yutuqlaringni bari aslida senga Robbingdan in’omdir. Robbing senga marhamat ko’rsatibdi. Yo’qotganlaring, erisholmaganlaring, xatolaringda demak sohibingni unutibsan. Qilganlaringni Robbingdan emas, o’zingdan deb bilibsan. Buning uchun tavbaga shoshil!..
Sen asli yo’qlikdan iborat emasmisan!?
Sen asli hechmasmisan!?
Sen asli bir siqim tuproq, biroz suvmasmisan!?