Eslaymanki, o'shanda ham hozirgidek parishon edim, o'shanda ham menga oson emasdi, lekin negadir o'shanda hayot yengilroq kechgan dek, xotirjamroq yashagandek, go'yo hozir xayolimni qamrab turgan qora o'ylar u paytda bo'lmagandek tuyuladi: hozir kechasi ham, kunduzi ham tinchlik bermayotgan vijdon azobi nazarimda o'sha paytlarda boʻlmagandek. O'zingdan-o'zing so'raysan: "orzularing nima bo'ldi?" va bosh tebratib deysan: "yillar buncha tez oʻtyapti!" Yana o'zingdan so'raysan: "shu yillar ichida nima ish qilding? Eng yaxshi yillaringni nimalarga sarflading? Yashadingmi oʻzi yo yashamadingmi?" Qara, deysan o'zingga-oʻzing, qara, dunyo borgan sari sovuqlashyapti. Yana yillar o'tadi, keyin mudhish yolg'izlik, hassaga tayantiradigan keksalik, keyin gʻussa, ma'yuslik keladi. Fantaziya olaming faqirlashadi, soʻnadi, birin-ketin yerga tushayotgan kuzgi yaproqlardek orzularing ham bir-bir soʻnadi...

Oydin tunlar