#Kelin...
Лейла учун бу ҳаётда яқин инсон қолмаган эди. У кимдир келиб ўзини қутқаришини сўраб ўтирадиган қизлардан эмасди, ҳар қалай. Ўйлардики, фариштасифат инсонлар фақат кино ва китобларда бўлади. Асли ҳақ эди ҳам. Аммо, бошига нима кулфат тушишидан қатъий назар бир зум ўлимни ўйламади. Бу ечим эмаслигини, кичкина мияси билан яхши англаб турарди.
(Бир кунмас бир кун, албатта бу ердан кетаман. Мен ўзимни ўзим қўтқараман.) дер эди, ҳар гал ойнага қараганда. Бироқ, кунлар ҳафтага, ҳафталар ойга уланиб кетаверди ҳамки, қутулолмади, қўтқара олмади ўзини. Лекин шу умид қурғурни ҳам ҳеч узай демади.
Қанчалик аянчли қисмат бўлмасин, то ўзи ўйлаган кун келгунча, отаси тенги одамга хотинлик, бир кун ҳам косасини оқартирмаган унинг болаларига чўрилик қилиб юраверди...
Доимгидек кунларнинг бирида, ўзидан икки ёш кичик угай ўғли, отасига ўстидан шикоят қилди. Эмишки, Лейла унга қўпол муомала қилган. Аслида қиз уларга тишини оқини кўрсата олмасди. Аммо, уни эшитадиган, дардига малҳам бўладиган одам бор эканми, бу уйда?
Кукармаган, шилинмаган жойи қолмади, қизни уша куни. Оғриқдан ярим тунда инграб ётаркан, мана энди тушуниб етаётгандек эди, баъзи бир аёлларни. Бировни ҳаётига ташқаридан баҳо бериш осон. Токи унда ўзинг яшаб кўрмаганингча тушуна олмайсан экан. Эшитадики, бир аёл ўзини осиб қўйибди. Нега осибди? Аҳмоқми у?. Ёки бири ўзини ёқиб йўборибди. Ғирт телба экан. Ўзи ғалатироқ эди. Ҳеч кимга қўшилмасди. Балки, васвас бўлгандир?...
Қанчалик кулгули. Ҳеч ким уларни асл ҳақиқатини билмайдию, лекин ўзича хулоса чиқаришдан ҳам тийилмайди. Улар азоблана, азоблана кўзига ўлим чиройли бўлиб кўриниб қолгани ҳақида ҳеч сўз дейишмайди...
Лейлани қўллари қалтирай-қалтирай, яширинча йиққан пулларини, деразадан тушиб турган ой нурида санай бошлади. Қаергача боришини билмасди, лекин узоқроққа кета оламан деб ўйладида, ҳужжатини олиб яшаётган уйига минг ланат айтганча ўзини кўчага ўрди.