#HayrulloHamidov
#payg'ambarlartarixi
MOZIYGA SAFAR
Orzuga ayb yoʻq, yurak orziqar,
Nedandir izlaydi yupanchu rohat.
Vo darigʻ, oʻtmishga qilingan safar
Sayohatlar ichra eng zoʻr sayohat.
Agarda qoʻlimda boʻlsaydi imkon,
Turli davrlarni yoʻqlab kelardim.
Oʻzgarmasa hamki aslida zamon,
Moziyni bugundan farqlab kelardim.
Avvalo eng olis sanaga koʻchib,
Odam va Havvoni topardim tamom.
Birinchi bobomning yoniga borib,
Mavjudot nomidan berardim salom.
Silardim pokiza, mayus yuzlarin,
Solishtirar edim yuzlarim bilan.
Rizvon bogʻlarini koʻrgan koʻzlarin
Koʻrardim men-da oʻz koʻzlarim bilan.
Oʻtib soʻng oʻrmonlar, bogʻu rogʻ, choʻldan,
Ilk qatl joyiga yetib ham kelsam.
Qaytarolasam-da uni bu yoʻldan –
Qobilga Xobilni oʻldirmang, desam.
Ammo oʻldirilar Odamning oʻgʻli,
Tosh tusha boshlaydi qoralashishga.
Tushuntirib qoʻyar Odamning oʻgʻli
Haqqim yoʻqligini aralashishga.
Ketaman chor-nochor, bilmay qay tomon,
Birdan suv bosadi zaminni bepoy.
Olomon ichida yigʻlayman yomon:
“Nuhning kemasidan olib bering joy!”
Parchalanib ketar jami orzular,
Koʻz ilgʻab ololmas biron sohilni.
Otasi yalinib qaytarmoq boʻlar
Toqqa qochayotgan nodon oʻgʻilni.
Qochaman moziyning boshqa yeriga,
Topgani bir zotni dil ohim bilan.
Insoniyat uchun soʻrab baraka,
Butni sindiraman Ibrohim bilan.
Tinglayman ul zotdan koʻhna saboqni,
Sinov yuraklarni ezgʻilagan chogʻ.
Ne tongkim, qoʻlimda soʻylasa haqni
Ismoil bobomni soʻymagan pichoq?!
Soʻng berkinib Lutning uyiga kirsam,
Topsam oʻz shaʼnini yashirganlarni.
Yer bilan bir boʻlib ketganin koʻrsam
Erlik shaʼniga dogʻ tushirganlarni.
Qaniydi moziyning sirini anglab,
Sulaymon taxtida topsam halovat.
Dovudning yoqimli ovozin tinglab,
Uxlasam bir zumga, bu ne saodat?!
Dilga nur ulashib ilohiy ochun,
Darmon qurshab olsa goʻzal tanini –
Koʻrsam bemor Ayyub bobomizni chin
Sabr-la batamom tuzalganini.
Mayli-da, qoʻymasa moziy meni tinch,
Chohga uloqtirib ustimdan kulsa.
Bu – buyuk madrasa, zindon emas hech,
Agar Yusuf menga hamxona boʻlsa.
Yana bildiraman ajib tilakni,
U doim ortimdan bir soya edi:
Yaʼqubning koʻzini ochgan koʻylakni
Bir marta hidlasam kifoya edi.
Mayus nigohimdan taralar nido,
Riyozat dastindan quriydi silla.
Qaniydi, yoronlar, baliq qornida
Yunus bilan birga oʻtirsak chilla?!
Koʻzimda uygʻonib asriy quvvatim,
Tupursam dunyoning yallolariga.
Bu buyuk saboqni alishmas edim
Doroning qasriyu tillolariga.
Koʻrsam, oh, qaniydi bir zum, bir nafas
Buyuk Nil oʻrtadan boʻlinganini.
Kalim kalomida laʼnatlangan kas
Suv ostida yigʻlab yalinganini.
“Naf yoʻq, deb aytardim, ushbu ishingdan,
Ters yurib boʻlgansan huv oʻsha kecha.
Chirib ham ketmaysan... shu ketishingda
Borasan Londonning muzeyigacha!”
Soʻng kulib qarardim havoriylarga,
Aytib kelajakning rasomasligin.
Qichqirib qolardim nasroniylarga
Mixga tortilgan zot Iysomasligin:
“Ishonmasangiz gar koʻziga qarang,
Unda na shafqat bor, na chin muruvvat.
Qaytib kelganida Iysodan soʻrang,
Qurʼon javobini beradi albat!”
Yoʻq, tarix baribir oʻz ishin qilar,
Ular ahmoqona adashadilar.
To oʻzi qaytadan tushmagunicha,
Uni “Rab oʻgʻli” deb atashadilar.
Yigʻlab shoʻr koʻzlarim shishib ketganda,
Yogʻilar olisdan taʼrifi yoʻq nur.
Ovoz kelar birdan: “Uygʻon, xey banda,
Vaqting kelib qoldi... kel, oʻrningdan tur!”
@iqroouz
