ХАЛҚИМ
Бир ажиб халқим бор, содда жуда ҳам,
Дунёни мусаффо кўраверади.
Энг оғир ҳолда ҳам ўйланиб бир дам:
“Худога солдим!..” деб қўяверади.
Ҳаққин ўғирлашар куппа-кундузи,
Ўғрилар молини сўяверади.
Унинг-чи билгани, энг ёмон сўзи:
“Худога солдим!..” деб қўяверади.
Ризқини қийсалар, бошини қашлаб,
Қотган нон, сув билан тўяверади.
Қўлида яроғи бўлса ҳам... ташлаб:
“Худога солдим!..” деб қўяверади.
Соддадил, ширинтил, шумликдан йироқ,
Бот-бот алдашади, кўнаверади.
Нафрати кўкларга етса ҳам, бироқ,
“Худога солдим!..” деб қўяверади.
Хиёнат қилса ҳам яқинлар бир кун,
Ўзи ёниб, ўзи куяверади.
Энг ёмон қарғиши ёмонлар учун:
“Худога солдим!..” деб қўяверади.
Онасидан сўк-чи, муштларин тугиб,
Миянг ёрилса ҳам туяверади,
“Нима қилиб қўйдинг?”– десалар, кулиб:
“Худога солдим!...” деб қўяверади.
✍️
Баҳрилло ИХТИЁРОВ 🌗🌘🌑🌒🌓Ибрат излаганга — ибратдир дунё 🌗🌘🌑🌒🌓