HARBIY PROKURATURA dan repost
ҚАДИМГИ ҲАРБИЙ АТАМА ВА СЎЗЛАР
Симол – дарранинг каттаси, жазо ашёси.
Сипар – зирҳ.
Ситом – отнинг эгар-жабдуқлари.
Солдов – оғир юкни елкалаб тортишга мосланган арқон.
Солчи – ошпаз.
Соғун – табиб, ҳаким, шифокорнинг туркий атамаси.
Суқут – ҳужжат, гувоҳнома. Айсуқут аскар гувоҳномаси.
Сўйил – таёқ, қўл қуроли.
Султон – арамей тилидан, ҳукмдор. Шоҳларнинг бош кийимига ўрнатиладиган шоҳлик белгиси.
Сумба – милтиқнинг стволини, нилини тозалайдиган асбоб, «шмпол». Тўппончада «протирка».
Сунғу – найза, санчқи.
Сурук – тўда, гала, сурув.
Суюрғол – ҳарбийларга инъом қилинган ер.
Тахи (йн) – ҳозир «прежевальский» деб аталиб кетган отнинг қадимий туркий номи.
Талак – омборхона, омборхона вазифасини бажаришга ажратилган уй хоналаридан бири.
Тангқол – қўшинлар йиғиладиган жой.
Тарус – тикон, шип.
Тархон – озод, аслида солиқлардан озод қилинган киши.
Тегин – шаҳзода, қадимий турк ёзувларида бор. Туркий уруғлардан бири бўлган, деган тахмин ҳам бор.
Тепкинги – эгардан узангигача бўлган чарм ип, боғ.
Тобин – будун, фуқаро, ватандош, юртдош,
Той, тўй – аскарларнинг тураржойи.
Толум – қурол.
Тузук – низом, қонун.
Тулум – бирор ҳайвоннинг терисига сомон тиқиб, унинг шаклини ясамоқ, русчаси «чучело».
Туркум – отряд.
Тутғақ, тутғоқ – душманни тириклай тутиб келувчи.
Тўлғов – ҳарбий уруш усули.
Тўлуй – ойна, кўзгу, нур, аксланиш, ялтираш, ёритиш, Чингизхоннинг кенжа ўғлининг исми.
Тўра, туро – одам бўйи қилиб ишланган қалқон, ҳозирги ҳарбийлар ишлатадиган катта шит.
Узий – Днепр дарёсининг туркий номларидан бири.
Укрюк – уюрдан от ушлайдиган сиртмоқ таёқ.
Укулка – ҳарбий юриш пайтида қўшинга бериладиган қўшимча маош, маошнинг бир неча маротаба ошириб берилиши.
Улчи – ўрнак, намуна.
Уртук – сафарларда тўшак устига кийдирадиган ғилоф.
Хампа – омбор.
Чаба, чова, чўба – идиш, русчаси «канистра».
Чаноч – қўрқоқ, журъатсиз, «саноч» ҳам дейилади, чармдан ясалган халта, ёй ўқи солинадиган идиш.
Чаҳа – бир-бирига уриб, учқун чиқарадиган тош.
Черик – қўшин, аскарлар йиғини, ҳарбий куч.
Чобук – отиқ, ҳушёр, сезгир.
Човуш – қўшин етакчиси, сафга ўргатувчи офицер.
Чоповул – жарчи.
Чўлмон – Кама дарёсининг туркий номи.
Шаданит – шиддат, ботирлик, дўст, унвон. Бу сўз Ўрхун – Энасой тошларида, Чингизхоннинг тарихи ёритилган 1240 йилда ёзилган китобда ҳам бор.
Шиква – билдирги, ариза, шиквачи «шикоятчи» маъносида.
Эм – дори, даволаш тури.
Эмбека – ҳамшира, овуртма.
Эшкинчи – тез юрар, отли, чопар, хабарчи.
Ясо, Ясоқ – қоида, қонун.
Ўрду, ўрда – қароргоҳ, лагерь.
Ўтачи – табиб (маслаҳат берувчи).
Ўқмон – ҳаракат зарби.
Ўтоға – бош кийимига тақадиган жиға, русчаси «кокарда», ўтоғасини белгилаб турадиган белги, ўт, олов бошлиғи, умуман, бошлиқ.
Қавзанак – тушлик ва кечлик орасида соат 3-4 ларда бериладиган таом.
Қалтоқ – эгарчи, эгар асбоб ясайдиган уста.
Қат қилмоқ – кечиб ўтмоқ.
Қамт – бирга, юзма-юз.
Қаптол, қаптолида – ён, ёнида, қулай жойида, қулай вақтида.
Қат – кечув жой.
Қатол – ўта муҳим, ўта шошилинч.
Қирағай – ўта мерган.
Қурч – бронза.
Қутр – диаметр.
Ғул – қўшиннинг асосий қисми.
Симол – дарранинг каттаси, жазо ашёси.
Сипар – зирҳ.
Ситом – отнинг эгар-жабдуқлари.
Солдов – оғир юкни елкалаб тортишга мосланган арқон.
Солчи – ошпаз.
Соғун – табиб, ҳаким, шифокорнинг туркий атамаси.
Суқут – ҳужжат, гувоҳнома. Айсуқут аскар гувоҳномаси.
Сўйил – таёқ, қўл қуроли.
Султон – арамей тилидан, ҳукмдор. Шоҳларнинг бош кийимига ўрнатиладиган шоҳлик белгиси.
Сумба – милтиқнинг стволини, нилини тозалайдиган асбоб, «шмпол». Тўппончада «протирка».
Сунғу – найза, санчқи.
Сурук – тўда, гала, сурув.
Суюрғол – ҳарбийларга инъом қилинган ер.
Тахи (йн) – ҳозир «прежевальский» деб аталиб кетган отнинг қадимий туркий номи.
Талак – омборхона, омборхона вазифасини бажаришга ажратилган уй хоналаридан бири.
Тангқол – қўшинлар йиғиладиган жой.
Тарус – тикон, шип.
Тархон – озод, аслида солиқлардан озод қилинган киши.
Тегин – шаҳзода, қадимий турк ёзувларида бор. Туркий уруғлардан бири бўлган, деган тахмин ҳам бор.
Тепкинги – эгардан узангигача бўлган чарм ип, боғ.
Тобин – будун, фуқаро, ватандош, юртдош,
Той, тўй – аскарларнинг тураржойи.
Толум – қурол.
Тузук – низом, қонун.
Тулум – бирор ҳайвоннинг терисига сомон тиқиб, унинг шаклини ясамоқ, русчаси «чучело».
Туркум – отряд.
Тутғақ, тутғоқ – душманни тириклай тутиб келувчи.
Тўлғов – ҳарбий уруш усули.
Тўлуй – ойна, кўзгу, нур, аксланиш, ялтираш, ёритиш, Чингизхоннинг кенжа ўғлининг исми.
Тўра, туро – одам бўйи қилиб ишланган қалқон, ҳозирги ҳарбийлар ишлатадиган катта шит.
Узий – Днепр дарёсининг туркий номларидан бири.
Укрюк – уюрдан от ушлайдиган сиртмоқ таёқ.
Укулка – ҳарбий юриш пайтида қўшинга бериладиган қўшимча маош, маошнинг бир неча маротаба ошириб берилиши.
Улчи – ўрнак, намуна.
Уртук – сафарларда тўшак устига кийдирадиган ғилоф.
Хампа – омбор.
Чаба, чова, чўба – идиш, русчаси «канистра».
Чаноч – қўрқоқ, журъатсиз, «саноч» ҳам дейилади, чармдан ясалган халта, ёй ўқи солинадиган идиш.
Чаҳа – бир-бирига уриб, учқун чиқарадиган тош.
Черик – қўшин, аскарлар йиғини, ҳарбий куч.
Чобук – отиқ, ҳушёр, сезгир.
Човуш – қўшин етакчиси, сафга ўргатувчи офицер.
Чоповул – жарчи.
Чўлмон – Кама дарёсининг туркий номи.
Шаданит – шиддат, ботирлик, дўст, унвон. Бу сўз Ўрхун – Энасой тошларида, Чингизхоннинг тарихи ёритилган 1240 йилда ёзилган китобда ҳам бор.
Шиква – билдирги, ариза, шиквачи «шикоятчи» маъносида.
Эм – дори, даволаш тури.
Эмбека – ҳамшира, овуртма.
Эшкинчи – тез юрар, отли, чопар, хабарчи.
Ясо, Ясоқ – қоида, қонун.
Ўрду, ўрда – қароргоҳ, лагерь.
Ўтачи – табиб (маслаҳат берувчи).
Ўқмон – ҳаракат зарби.
Ўтоға – бош кийимига тақадиган жиға, русчаси «кокарда», ўтоғасини белгилаб турадиган белги, ўт, олов бошлиғи, умуман, бошлиқ.
Қавзанак – тушлик ва кечлик орасида соат 3-4 ларда бериладиган таом.
Қалтоқ – эгарчи, эгар асбоб ясайдиган уста.
Қат қилмоқ – кечиб ўтмоқ.
Қамт – бирга, юзма-юз.
Қаптол, қаптолида – ён, ёнида, қулай жойида, қулай вақтида.
Қат – кечув жой.
Қатол – ўта муҳим, ўта шошилинч.
Қирағай – ўта мерган.
Қурч – бронза.
Қутр – диаметр.
Ғул – қўшиннинг асосий қисми.