Дилбар машинасига ўтириб, кўп қаватли уй ёнида тўхтади.
Зинадан кўтарилар экан.
Иккинчи қават падезида турган, турган тапичкани кўриб, юраги ғашланди.
Кечагина, Зуфарга янги олиб берган тапичкаси билан бир хил эди.
—Товба, худди фақат Зуфар акамда бормиди бу тапичкадан.
Дилбар бошига бир уриб қўйиб, рўпарасидаги уйга кирди.
Воқеа жойини ўрганиш учун.
Секин ичкарига кираркан, ичкаридан келаётган овоздан. Дилбарни юраги тезлашди.
—Яхшиям, шу уйни олибсиз. Бемалол кўришамиз, хотинингиз билан дадангиздан қочиб, беркиниб юрмаймиз. Соғинган кунингиз келаверамиз.
—Сени деб олдим бу уйни. Ўзим хам қийналиб кетдим, пана пахсада сен билан учрашиб. Бу ерда бемалолмиз.
Дилбар, Дилобарга жим ишорасини қилиб, эшикка яқин келди.
—Дилбар хам ха деганда уйига боравермайди, кечаси хам қувлаб чиқади.