Among many, with none.
Ko'pchilik orasida, hech kim bilan
Do'stim bilan stol tennisda ikki marta (6 o'yindan) g'alaba qozonganimdan so'ng, tashqariga chiqib yandex chaqirdim. O'tirdim va taxminan 15 daqiqada uyga yetib keldim.
Mashinadan tushganimdan so'ng, uyga hali 15 metr qolgan edi. Havo shunchalik toza ediki, qora paltoli 5 yigit men shunchaki nafas olish orqali qabul qilayotgan havoga qaraganda zarari kamroq sigaret chekishayotgan edi.
Men odamlarni hukm qilmasdan kuzataman va o'sha 5 yigitga ham xuddi shunday qiziqish bilan qaradim. Men ularni ketma-ket 3 kun ko'rgandim, shuning uchun tashqarida turish ular uchun marosimga aylangan deb xulosa qildim. Tashqaridan qaraganda, mening "muvaffaqiyatli" tengdoshlarim va katta yoshli odamlar buni dangasalik deb baholashardi: ular uchun 20 yoshlarda bo'lib, kechki payt maqsadsiz tashqarida turish - muvaffaqiyatsizlik belgisi.
Boshqa tomondan, men boshqalar uchun "muvaffaqiyat" edim: ishlayman, sport bilan shug'ullanaman va o'rganaman.
Ammo men bu yorliqlarni qabul qilish chuqur yanglish bo'lardi deb o'ylayman. Ha, men ish va mashg'ulotdan keyin kelayapman. Ha, men ko'p o'ylayman, o'rganaman va mulohaza qilaman. Lekin nega men o'zim uchun to'g'ri deb hisoblagan narsani o'z hayotlaridan zavqlanishni xohlayotganlar uchun belgilab berilishi kerak?
To'g'risini aytganda, o'sha payt men o'sha yigitlarning o'rnida bo'lishni istardim. Karantin paytida kun bo'yi o'qib, kechqurun tashqariga chiqishimni eslayman. Bir necha qiz va yigitlar guruhiga qo'shilar edim, va biz shunchaki sayr qilardik. Bizda hech qanday maqsad, ma'no, bir-birimizdan oladigan narsa yo'q edi. Shunchaki dam olish, kulish, eng tasodifiy narsalar haqida suhbatlashish, eng tasodifiy tabiiy hodisalarni kuzatish, eng tasodifiy o'yinlarni o'ynash bo'lardi. Va men bu davrni sevardim. Bu Arastu tavsiya etganidek, eng yaxshi ko'rinishdagi "leisure" edi.
Ammo hozir, barcha bilim, ozgina pul va suhbat mavzulari bilan, men shunchaki tashqariga chiqib, to'g'ri kelgan narsa haqida gaplashib sayr qila olmayman. Vaqtni shunchaki ko'ngil xushlik uchun sarflashga rozi bo'ladigan do'stlarim ham yo'q. Men behuda gap gapira olmayman, hech narsa qilib o'tiralmeman. Men bu to'liq bandlik odamlarni robotlarga, haqiqiy hayotdagi NPC'larga aylantiradi deb o'ylayman. Ha, barcha muhim harakatlarni, shu jumladan o'qish, ish va shiddatni tartibga solish muhim, lekin biz insonlar tez sur'atli hayvoniy xatti-harakatlardan emas, balki inson ongining sekin, qiziquvchan va maroqli faoliyatidan rivojlanganligimizni unutmasligimiz kerak. Shuning uchun, ba'zida shunchaki dam olish va hech narsa qilmaslik, shu jumladan uxlash ham juda muhim!
Men go'zal Toshkent shahri bo'ylab aylanayapman, boshqa ko'p joylar bo'ylab yuribman. Men ko'p odamlar bilan o'ralganman. Men ko'pchilik orasidaman. Lekin men hech kim bilan emasman. Internet sabab biz shunchalik bog'lanib ketdikki, endi jonli bog'lana olmayabmiz. Tasodifiy odamlarga yaqinlashib, gaplashish normal xatti-harakat noqulay bo'lib qoldi. Va bu tasodifiy suhbatning yo'qligi, jismoniy aloqaning yo'qligi, eng insoniy muloqot - dam olishning yo'qligi yoshlar va undan tashqari odamlar orasida misli ko'rilmagan tushkunlik va yolg'izlikka sabab bo'lmoqda.
Garchi men buni jamiyat darajasida to'g'rlay olmasam ham, men hech bo'lmaganda sizlarni, mening obunachlarimni, to'liqroq, insoniyroq hayot kechirayotganingizni, undan nafaqat olish, egalik qilish, yutish va narsalarni yo'qotish orqali, balki shunchaki o'zingiz bo'lib, sizni eng yaxshi yoki qimmatli tomoningizdan emas, balki borligingizday ko'rishni xohlaydigan odamlar bilan bo'lib, maksimal foyda olayotganingizni ko'rishni istardim. ltimos, iltimos, ba'zida tashqariga chiqib zavq uchun nima qilsangiz, shuni qiling, u uy ko'changiz bo'ylab maqsadsiz sayr qilishmi, eski do'stlaringizni to'plashmi, ziyofatlarga borishmi, sport bilan shug'ullanishmi yoki shunchaki uxlashmi, buning ahamiyati yo'q.
Ko'pchilik orasida, hech kim bilan,
levsha
@levshabek
