ЕТИМНИНГ ЕТТИ КЎЧАСИ…
(3- qism)
ХЎРЛИК
Бахтиёрникидан қувилгач, анча вақтгача кимсасиз кўчада санғиб юрди. Гўё ҳозир Бахтиёр ортидан етиб келадигандек, жой топиб берадигандек нуқул орқасига ўгирилаверди. Лекин бундай бўлиб чиқмади. Ортидан ҳеч ким келмади.
Юра-юра ҳолдан тойиб йўл четидаги майсазор устига ўтирди. Тунги шабада дарахтлар шохларини силкитгани сайин юрагини ваҳима босди. Ваҳший кимсалар келиб уни бир бало қилиб қўядигандек ҳадеганда атрофга аланглади.
Бироздан сўнг яна ўрнидан турди. Хўш, энди қаерга боради? Кимдан паноҳ сўрайди? Ҳеч кими йўқ! Ҳеч кимга кераги қолмади. Ўзини ўзи оссинми? Нима билан осади? Қўлида арқон бўлмаса… Ё ўткинчи машинанинг тагига ўзини отсинми? Қани ўша машина?..
Ҳалима сал ўзини қўлга олиб бошпана излаб топиш илинжида олдинга юрди. Бахтга қарши ҳеч қанча юрмай, тағин ўқчий бошлади. Қанча ўқчимасин ичидан ҳеч вақо тушмасди. Салдан кейин боши айланиб дармонсизлана бошлаганини ҳис этди ва дарахтлардан бири остига ўтириб кўзларини юмди…
— Ҳай қиз, кўзингни оч! Тирикмисан, ўликмисан?..
Ҳалима кимнингдир турткисидан чўчиб кўзини очди. Тепасида қўлтиғига бир шиша вино қистирган, захил ранг, жулдур кийимли пиёниста ўрис кампир безрайиб турарди.
— Нега бу ерда ётибсан? — саволга тутишда давом этди кампир. — Уйинг йўқми?
Ҳалима жавоб беришга шошилмай, аста ўрнидан қўзғалди. Тонг деярли ёришиб қолай дебди. Оёқ-қўллари симиллаб оғримоқда.
— Хола, ёлвораман, менга жой беринг! — кампирга ялина бошлади у. — Жон хола, жой беринг менга!
— Борар еринг йўқми?
— Ҳа, йўқ. Ҳеч кимим йўқ.
— Пулинг борми?
Ҳалима шоша-пиша киссасини ковлаб охирги беш юз сўмини чиқарди-да, кампирга тутди.
— Бор пулим шу эди, хола!
— Майли, юр мен билан!
Кампир пулни қўйинга урди-ю, Ҳалимани ўз уйига бошлаб кетди. Йўл-йўлакай ҳадеб ўқчийверишини кўриб уни касал деб хаёл қилди. Бироқ сўрамади.
КЎРГИЛИК
Пиёниста кампир уйига олиб келгач, Ҳалимани ошхонага олиб ўтиб курсига ўтқазди ва олдига икки дона қайнаган картошка қўйди. Ўзи эса яна вино олиш илинжида кўчага чиқиб кетди.
Уй ичкарисидан қўланса ҳид димоққа гупиллаб уриларди. Хоналарнинг ҳар бурчагида увадаси чиққан кўрпа-тўшак сочилиб ётибди. Ҳалима супур-сидир қилмоқчи ҳам бўлди-ю, бироқ кўнгил айниши йўл бермай, хона четидаги каравотга чўзилишга мажбур бўлди.
Қанча ётди билмайди. Кўзи илинган экан. Кампирнинг шовқинидан уйғониб кетди.
— Менга пул берсанг-чи, Ваня! — қичқирарди кимгадир кампир. — Пулинг бор-ку! Бер!
— Э, қанақа пул? Қоч, йўлимни тўсма! Ичадиган нарсанг йўғакан, қанд еб мени бошлаб келдингми бу ерга?
— Ваня, сенга зўр нарса кўрсатайми? Кейин пул бериб турасанми? Юр, ётоққа кирайлик, кўрасан!..
Ҳалима билдики, кампир қайсидир эркакни у ётган хонага бошлаб кирмоқчи. Шу паллада кампирникига келганларига минг пушаймонлар еди. Кўнгли қандайдир балони сезган каби бирдан ғаш тортди. Бу орада кампир узун бўйли, ёши ўттизлардаги бир ўрис йигитни бошлаб кирди.
— Ў, зўр-ку, — қарсак чалиб юборди йигит Ҳалимани кўриб. — Момой, қаердан топдинг бунақа ёшгинасини? Балоса-ан, момой, балосан!
— Олдин пулни бер-да, — деди кампир жонланиб. — Кейин билганингни қил!
Йигит шоша-пиша чўнтагидан пул чиқариб кампирга узатди. У чиқиб кетди.
Кел, жонидан, бир айш қилайли-ик! — кайфи таранг йигит ҳе йўқ, бе йўқ ўзини Ҳалиманинг устига ташлади. — Умримда ёши билан ётиб кўрмаганман! Келақол!
— Қоч, менга қўлингни теккизма! — Ҳалима жонҳолатда ўрнидан туриб йигитни итариб юборди.
Аммо йигит ҳам анойи эмасди. Чўнтагидан пичоқ чиқариб Ҳалиманинг томоғига тиради.
— Ёт дедим, ойимча! Менинг кўнглимни оласан! Қачонгача кампирларга сакрайман? Бугун сен хурсанд қиласан мени!
— Йўқо-ол!..
Қаттиқ қичқирганигами, Ҳалима боягина еган картошкасини тўғри йигитнинг устига қусиб ташлади. Ҳаммаёғи ифлос бўлган йигит ўзини тутиб олгунча Ҳалима очиқ эшикдан чиқиб ташқарига ўзини урди…
Davomi bor....