Iso Avliya
1873 yildagi qirg‘izlarning
Munduz urug‘idan bo‘lgan Ma’murning harakatlari natijasida qo‘zg‘atilgan qirg‘iz qo‘zg‘olonini bostirishda qatnashgan. Maʼmur o‘z yigitlari bilan soliqchilarni o‘ldirib, bir qancha qishloqlarni talon-taroj qilgan. Xudoyorxon qoʻzgʻolonni bostirish uchun
Iso Avliyo va Xalnazar Turk boshchiligida qoʻshin yuboradi.
1873-yil sentabrda qirgʻizlar Qoʻqonga yurish uyushtirishga harakat qildilar, ammo bu urinish muvaffaqiyatsizlikka uchradi. Shundan soʻng ular
Kosonni qamal qilishdi, qipchoqlar va boshqa baʼzi qabilalar ham qamalga qoʻshilishdi. Xudoyorxon qoʻzgʻolonchilarga qarshi
Abdurahmon Aftabachi boshchiligidagi qoʻshinlar korpusini yubordi, ular Iso Avliyo bilan birgalikda qoʻzgʻolonchilar otryadlarini yengishga, qirgʻiz
Musulmonqulni [qipchoq Musulmonqul bilan adashtirmaslik kerak] va bir qancha qirgʻiz biylarini asir olishga muvaffaq boʻldi. Qolganlarni qo'rqitish uchun ularni qatl etish ijro etiladi.
Keyinchalik,
1875 yilda Iso Avliyaning o'zi yangi qo'zg'olon ishtirokchisiga aylandi. Farg‘ona vodiysida Xudoyorxon hukmronligidan norozilik avjiga chiqdi. O'sha yilning
iyun oyida qo'zg'olon ko'tarildi, uni barcha tabaqa vakillari, jumladan, yuqori martabali amaldorlar qo'llab-quvvatladilar. Qo'zg'olon paytida ular Xudoyorxonning to'ng'ich o'g'li
Nasriddin-bekni qo'lga olib, uni yangi xon deb e'lon qildilar va uning hokimiyatini qonuniylashtirishga harakat qildilar, bu esa muxolifat saflarining bo'linib ketishiga olib keldi, chunki ba'zi qirg'izlar uni hukmdor sifatida tan olmadilar.
Qo‘qon qamalida Xudoyorxon Turkiston general-gubernatori
K. P. Kaufmanga maktub yo‘llab, qo‘zg‘olonni bostirishda yordam so‘radi. Biroq, Rossiyaning yordamiga qaramay, qo'zg'olon davom etdi. Abdurahmon Aftobachi Iso Avliyo va boshqa ittifoqchilar bilan birgalikda xonga qarshi birlashdi. Ko‘p o‘tmay Xudoyorxon xonlikni qo‘zg‘olonchilar qo‘liga topshirib,
Xo‘jandga qochib ketadi.
Abdurahmon Aftabachi va Iso Avliyo tashabbusi bilan Qo‘qonga to‘plangan musulmonlar Rossiyaga qarshi
“g‘azovot” – “muqaddas urush” e’lon qildilar. Ular Turkiston general-gubernatorligi tarkibiga kirgan Qoʻqonga tutash hududlarga deklaratsiyalar yubordilar. Bu eʼlonlarda nufuzli zodagonlar va qabila boshliqlarining nomlari sanab oʻtilgan boʻlib, ularni Rossiya imperiyasiga qarshi umumiy ish – “gʻazavat”ga qoʻshilishga chaqirgan.
1875 yil avgustda Maxram jangi boʻlib oʻtdi, shundan soʻng Qoʻqon xonligi rasman tugatildi.
Maxram qal’asi Qo‘qon xonligining asosiy va oxirgi tayanchi bo‘lgan. U qulagandan keyin xonlik poytaxti Qoʻqongacha boshqa yirik mudofaa istehkomi boʻlmagan. Aynan shu yerda, Maxramda rus askarlari eng katta qarshilikka duch kelishdi va bu xonlik tarixidagi so‘nggi muhim qarshilik bo‘ldi.
1875 yil sentyabr oyida Iso Avliya Rossiya vakillari bilan tinchlik muzokaralarida qatnashdi. Biroq u
Zulfiqor bek va Mahmudxon To‘ra bilan birgalikda taklif qilingan tinchlik shartnomasi shartlariga bo‘ysunmay, ruslarga dushmanligini bildirdi. Buning uchun Iso Avloyo va Rossiya bilan tinchlik shartnomasiga qarshilar hibsga olinib, kuzatuv ostida
Xo'jand orqali Toshkentga, keyin esa Rossiyaga surgun qilishlari kerak edi. Shu boʻyicha, Iso Avliya
Arxangelsk viloyatiga, keyinroq Kalugaga ko'chirildi. Keyinroq, aniqrogʻi, 1883-yilda u yerdan vataniga qaytishga ruxsat berildi.
Manbalar:
Babajanov, B.M. Qo‘qon xonligi: hokimiyat, siyosat, din.
19-asr Qoʻqon xonligi tarixiga oid materiallar, Nauka, 1969 yil.
Bababekov, H.N. Qo'qon tarixi.
Tursunov, B.R. Maxram qal’asini qahramonlarcha himoya qilish va uning Qo‘qon xonligi tarixidagi ahamiyati.
@Islombilanbirgamiz