Toshkentning qaysidir derazasidan,
Osmoniga boqib meni yodlar — U.
Hayotni sogʻinchlar bezasada,
Yoʻllar hech kelmadi hamon -roʻbaroʻ.
Baland beton uylar — najot qalʼalar,
Ijara haqqiday uchma-uch umid.
Armonlar bolalar, qarzlar bolalar,
Qancha istaklarni ketyapti koʻmib.
Toshkentning qaysidir derazasidan,
Hamon uxlamagan Quyosh koʻrinar.
Menga hatto biror xat yozmasa ham,
Xudoga bor dardi har kun yorilar!
Unga ham osonmas, Menga osonmi?
Taqdirni yeyapmiz ishtahasiz, lek.
Koʻzimni chirt yumib ketib qolsammi?!
Jonga tegib ketdi bunday yolgʻizlik!!!
Nafisa Omon
