..Охири оқ байроқлар қалъа деворлари узра ўрналганини эшитди. Бу сулҳ тузилганидан далолат эди. Яъни, хоҳлаганлар 40 кун ичида шаҳардан чиқиб кетиши мумкин. Ким чиқмаса, Салоҳиддиннинг ҳукми остига ўтади. Кетувчилар учун шаҳар дарвозалари очиб қўйилади. Эркаклар 10 динор, аёллар 5 ва ёш болалар 2 динор эвазига чиқиб кетишлари мумкин.
Бу хабарларни эшитган Мария ҳадик ва хавотир билан суюкли ёрини излай бошлади. У зулмат ичра деворлар атрофида очиқ эшикларга термилганча айланиб юрарди. У ерда музаффар қўшин машъала ва ноғоралар чалиб, нашъу намо қиларди. Мария чақалоғини маҳкам қучоқлаганча уруш бўлиб ўтган майдонга етиб борди.
Деворлар қулаган, эшиклар синган, куйиб кул бўлган аравалар, тутаб ётган замбараклар атрофига синчковлик билан қараган Мария салибчиларнинг парчаланиб кетган байроқларини, лашкарлар жасадларини, бўлак-бўлак қурол-аслаҳалар ва камонларни кўрди. Кўрдию, юраги ҳадик ва қўрқинчдан ёрилаёзди. Ортига қайтмоқчи бўлди. Бироқ ўзида куч ва жасорат топиб, йўлида давом этди. У ёрини излар, то уни кўрмагунча ёки у ҳақда бирор хабар эшитмагунича ортига қайта олмасди...
Ҳикоянинг тўлиқ қисми "Омонат" китобида
@IkromSharif