Абдулла Орипов
ИБЛИС
Обрў керак бўлар иблисларга ҳам,
Уларга ҳам довруқ, шон-шуҳрат даркор.
Бир куни осмондан Иблиси Олам
Ерга тушмоқликни қилди ихтиёр.
Гўзал либосларни танлади роса,
Кўрган-билганларин йиғди кўписин,
Аввал ўзбеклардан олди андоза,
Яъни кийиб олди тўн ва дўпписин.
Бошдан бозорларга кирди у атай,
Турфа жамоага келай деб тўқнаш.
Боқса — ҳар каллада дўппи ўшандай,
Кийган тўнлари ҳам бир хилда, ўхшаш,
Қайтиб кетди Иблис фалакка дилгир,
Ўзин оқламади дўппию чопон.
Эътибор қилмади ҳеч кимса ахир,
Кайрилиб боқмади ҳеч битта инсон.
Иблис бошқа фириб қўллади энди,
Танлади Кавказнинг попоқ бўркини,
Келиб чўпонларнинг ёнига қўнди,
Кўз-кўз қилганича қомат, кўркини.
Чўпонлар Иблисни олди ўртага,
Дедилар: — Миллатинг надир, эй қўноқ.
Аслингни яширсанг агар жўрттага,
Ўзингдан кўргайсан, билиб қўй, бироқ.
Иблис шоша-пиша учди осмонга,
Гангиб қолган эди шўрликнинг боши.
Назар солди обдон барча томонга,
Деди: ҳиндуларнинг бўлай йўлдоши!
Белида лунгию оёқда сандал,
Ҳинду тупроғига Иблис қўнди жим.
Кимлардир бепарво, кимлардир танбал,
Иззат кўрсатмади хулласки ҳеч ким.
Иблис қарғай кетди касби-корини,
Ахир бу хўрликка борми ниҳоя.
Кимдир эшитгандай оҳу зорини,
Бошига ярқ этиб келди бир ғоя.
Бежирим шляпа кийди у дарҳол.
Сержун гарданига илди бўйинбоғ,
Камзулу шимига юргизди дазмол,
Зарҳал кўзойнақдан кўнгли эди тоғ.
Дуч келган манзилга шўнғиди энди,
Во ажаб! Бу не ҳол! Бу не каромат?
Уни кўрган заҳот шовқинлар тинди,
Юришиб кетди-ку ишлар аломат.
Иблисни раҳбар деб қарши олдилар.
Балки сийладилар ундан ҳам ортиқ,
Пойига ипакдан палак солдилар,
Сўнг юксак бир тахтни этдилар тортиқ.
Ҳиндию ўзбек, рус, булғору кавказ,
Барчаси саломга келди дафъатан.
Иблис жами халққа гўё беғараз,
Бепоён заминни айлади ватан.
Ҳукму фармонини юргизар пинҳон,
Қошу қабоғига кекса-ёш қарар.
Эзгулик ғафлатда қолгани замон,
Одамлар ҳаётин Иблис бошқарар.
✍️1990
👉Obuna Bo'ling...⤵️
@Hayotiy_bari ♥️