Umar va Maryam
Hikoyamiz davom etadi: Hotiralar.
To'liq tushunish uchun oldin buni
o'qing Bu galgi jang og‘ir kechdi. Umar yelkasi va boshidan jarohat olgan edi. Yarador askarlarni tabiblar pana joyga olib o‘tib, ularga kerakli yordam berishardi. Ammo jang shu qadar shiddatli o'tdiki, hamma o‘zi bilan ovvora, shundoq ham holdan toyishgandi.
Bunday paytlarda odatda opa-singillar, yaqinlar qo‘ldan kelgancha yaradorlarga yordam berishardi. Umarning oldiga esa, otasi bilan eng yaqin do‘st bo‘lgan Usmonning qizi Maryam hamma joyga chang-to‘zon ko‘tarib, ot choptirib, yetib keldi. U tabobatdan yaxshi xabardor, chaqqon va otni xuddi baliq suvda suzgandek mohir boshqarardi.
Chang ichida qolgan Umar yo‘talib, hayolida, ot ustidagi bu alvasti kim ekan dedida, ko‘zini qisib, boshini biroz teppaga ko'tardi.
— Bintu Usmon?! Sal qolsa bosib ketarding-ku! Nima, mendan qasd olmoqchimisan? Nega kelding?
Maryam otini jilovlab, yengil kulib qo‘ydi.
— Otimga rahmat ayt, bosib ketgani yo‘q-ku! — To‘g‘rimi, Buroq? dedi u, otiga qarab, xuddi dugonasiga gapirgandek. So‘ng otining bo‘ynidan silab qo'ydi.
— Otam yubordi, dori-darmon olib keldim. Agar o‘z vaqtida yetib kelmaganimda, hozir sening boshingni hurlar silab o‘tirgan bo‘lardi. Rahmat de! Deganday kesatib qo'ydi.
Umar yuzidagi qon aralash terni artib, charchoq bilan jilmaydi.
— Rahmat, yordamga kelibsan, Maryam… Lekin… Lekin jangga ham pushti qilich, pushti sovut va pushti niqobda kelinadimi?
Maryam esa, aljirayotgan Umarning gapini oxirigacha eshitmadi. Otidan sakrab tushib, Umarga yaqinlashdi. Xuddi kapalak, sherni asir olgandek, Qilichini hazil aralash uning bo‘yniga to‘g‘riladi va so'ngi so'zingni ayt degandek, Umarga qarab, kulib dedi:
— Xohlasang, shu qilichim bilan seni ham boshingdan judo qilaman!
Umarning e’tibori esa Maryam otining egarida edi. Na ko'z bilan qaramasin, egarning rangni ham pushti, kamiga otining ikki qulog‘i orasida, peshonasida ham pushti bog‘ich o‘ralgan edi.
Umar kulish kerakmi, yig‘lash kerakmi, bilmay qoldi. Maydonda hayqiriqlar, qon va qilichlarning jarangini eshitib o‘rgangan Umar, hayron edi. O‘zi holdan toygan, o‘lim arafasida turibdi. Qarshisida esa, pushti rangga burkangan sohibjamol…
U o‘ylardi: "Alloh, Alloh. Bu qiz nikoh marosimiga keldimi yoki jangga?"
Atrofdagi shafqatsiz voqelikni o‘zgartirish uchun faqat yetishmayotgan narsa — osmonga uchayotgan rang-barang sharlar edi, xolos…
Bu Umar va Maryamning ilk uchrashuvi edi. Jang maydonida boshlangan bu g‘alati uchrashuv, taqdirning yana qanday sinovlarga olib borishini bilmasdi. Ularning o‘rtasida ilk muhabbat uchqunlari paydo bo‘lgandek edi, lekin bu hali Umar uchun aniq emasdi.
Otasi ko‘p yillardan beri hazil aralash gapirib yurardi:
— O‘g‘lim, men do‘stimning qizi Maryamni senga olib beraman!
Bu gapni avval kulib eshitgan Umar, bu safar biroz o‘ylanib, otasidan so‘radi:
— Nega aynan Maryam, ota?
Otasi jilmayib, qo‘lini soqoliga surtdi-da, gap boshladi:
— Birinchidan, u mening eng yaqin do‘stimning qizi. Do‘stimni bilasan, u qanchalik sahiy, ilmli va jasur odam. Uning farzandi ham shunday bo‘ladi. Undan tashqari, Maryam chaqqon, tabiblikni ham biladi. Yana bir narsa bor… — otasi sirli jilmaydi, — agar sen Holid ibn Valid haqida nimadir so‘rasang, u hamma narsani aytib bera oladi. Hatto o‘z ismidan ham yaxshiroq biladi!
Umar kulimsiradi.
Otasi davom etdi:
— O‘g‘lim, Holidni tanigan kelin menga sheryurak Holidlarni nevara qilib sovg‘a qiladi! A men esa, u Holidlar bilan yana butun dunyoda Islomni aziz qilaman. Lekin sen ehtiyot bo‘l! Holidni yaxshi biladigan qizlar kurash tushsa, seni ham yengib qo‘yadi.
Umar otasining bu gaplaridan o'zini ushlab turolmay, xa-xo-lab kulib yubordi, lekin yuragining tubida nimadir qimirlardi. Bu tuyg‘uni inkor etishga harakat qilgan bo‘lsa-da, allaqachon Maryam haqida yana o‘ylay boshlagandi…
Davomi bor... Ammo
Uni, yozish-yozmasligimiz sizlarning reaksiyangizga bog'liq.
Al AndijoniyOBUNA BOʻLING💠
