#dökondan

bırınchı kun dökonga borganımda e'tıborım tushgan narsa ishchılarnı qölları böldı. tırnoğı yöq holıda ham, uning ostı, barmoq uchları qora körındı. vaholangki menı tırnoğım ularnikıdan uzunroq ösıb ketgan bölsada, tagı oq, rangsız holda edı. bu holatnı körıb hayron qoldım: iye, qöllarıga qarab yurishsa bölmasmikın, tırnoğını tozalab yurishmasmikın, sal bee'tıborroq insonlar ekan, deya. keyınchalik, ötgan bır nechq kun davomıda özım ham ular qatorıda böldım. olıngan, eng tagıda ham bır necha millimetrgına qolgan tırnoğımnı qırrası ham qorayıb qolmoqda ... qayta va qayta yuvsam ham, qayta va qayta tozalasam ham va judayam kalta qılsam ham, barıbır, ösha-ösha:

göyo qora qalam bılan chızılgandek,
yo qora dur, marjonlardan tızılgandek,
oraları imoma-la uzılgandek,
umumiylik doimgıdek buzılgandek ...

xulosa qılıb aytadigan bölsam, busız ilojı yöq ekan. hech nımanı tölıq tushunmaguncha, unı surishtırıb körmaguncha hech qachon bırlamchı xulosa hosıl qılmang. albatta, bırlamchı xulosa gumondan özgası emas. va ba'zı gumonlar gunohdır.

kishıning yomonligı anıq bölsada, unga nısbatan yaxshı gumonda bölavering.
zero, yomon insonnı ming marta yaxshı deb adashsangız ham, yaxshı insonnı bır marotaba yomon deb adasha körmang!