#asardan
— Sen yaxshi bilasan, o'g'lim. Urug'lar tuproqqa qanday ekiladi?
Yosh yigit dovdiragan ko'yi Novvoy otaning yuziga qarab turardi. Savol g'alati edi. Nima, bu yerda bu savolning javobini bilmaydigan inson bormi?
— Qani, ayta qol, o'g'lim.
— Haligi, — dedi yosh yigit. — Avval tuproqni qaziysiz, keyin ichiga urug'ni qo'yib, ustidan yana tuproq bilan ko'mib qo'yasiz.
— Xo'sh, o'sha urug'ni tuproqqa ko'mganing bilan, qadri tushib yoki qiymati ozayib qoladimi?
— Yo'q, ozaymaydi. Aslida, tuproq uning haqiqiy joyi bo'lsa. Uni ekmasdan saqlasangiz, yana o'sha urug' bo'lib qolaveradi. O'z sirini ichida saqlaydi, tashqariga chiqarmaydi, oshkor qilmaydi. Ya'ni tuproqqa tushgani bilan qiymati kamaymaydi, faqatgina uning haqiqati oshkor bo'ladi.
— Albatta, shunday, — dedi Novvoy ota. — Xo'sh kim oshkor qiladi unda o'sha urug'ning haqiqatini? Tuproqmi?
— Yo'q, tuproq faqatgina sababchi, xolos. Albatta, uni Alloh oshkor qiladi.
— Barakalla, o'g'lim. Mana, ko'rdingmi, inson ham o'zini mana shu urug' kabi tavoze tuprog'iga ko'madigan bo'lsa, Alloh ham uni albatta unib-o'stiradi, haqiqatini oshkor qiladi.
📖 Fotih Duman. "A'MO. Ko'rish uchun ko'z kerak emas" asaridan