Бугун мамлакатимизда Тиббиёт ходимлари куни.
Онажоним раҳматлининг касби шифокор бўлгани учун мен шифокорларнинг меҳнатини ич-ичимдан хис қиламан. Онам СамПининг педиатрия факултетида ўқиб юрган кезларида уларни практика сафарига Наманган вилоятига юборишган ва кейинчалик шу ерда тақдирнинг изми билан оила қуриб қолиб кетганлар.
Онам Тўрақўрғон туманининг Марказий шифохонасида врач-педиатр бўлиб ишлаб юрганларида мактабдан бўш пайтларимда уларнинг ёнларига бориб турар эдим. Шифохонанинг коридоридан ҳар хил дориларнинг хиди келиб турар, аҳён-аҳёнда докторга келган ёш болаларнинг қўрқувдан йиғлаб бақир-чақир қилиши ҳам эшитилиб турар эди.
Яна англаганим шуки, энг қийини - болалар докторига қийин экан. Катталар индамай укол қилиш учун қўлини чўзади, ёнбошни очади, айтганларингизни индамай бажаради. Лекин болаларчи? Укол қилиш пайтида болаларнинг чинқириб йиғлаши оламни бузгани етмаганидек уларнинг докторга бор кучи билан қаршилик кўрсатиб типирчилашига чидаб бўлмайди. Боланинг тўрт томонидан ушлаб туриб укол қилишади. Нафақат укол қилиш, балки болага бир қошиқ сироп-дорини ичириш ҳам ўта мушкул.
Онам ўшанда ярим ҳазил, ярим чин қилиб «дунёда энг кучли инсон бу - чақалоқлар. Ишонмасанг чақалоқнинг мушт қилиб тугилган бармоқларини очиб кўрчи», деб айтар эдилар.
Онам янги келин бўлиб тушганларида ҳамма уларни «тошканлик дўхтир келин», деб атаган бўлса, кейинчалик «Адолатхон доктор» бўлиб элга танилдилар. Онажоним мактабни олтин медал билан тамомлаганлари учун ҳам ўз касбларининг ҳақиқий эгаси эдилар.
Онам ҳам Марказий шифохонада, ҳам маҳалламиздаги медпунктда навбати билан ишлар эдилар. Ўша пайтлари ҳар бир маҳаллани ўзининг медпункти бўлар (балким ҳозир шунақадир), Марказий шифохонада ишловчи докторлар мана шу медпунктга бириктирилган эди. Онажоним ўзлари билан бирга ишловчи доктор-дугоналари билан вақти-вақти билан маҳалладаги беморлар, янги туғилган чақалоқларнинг ҳолидан хабар олиб маҳаллани кезиб чиқишар эди. Ҳамма уларни ҳурмат қилар, узоқдан кўриб қолишса саломлашишга шошишар, гап орасида маслаҳат ҳам сўрашар эди. Мен ўша пайтлари ҳозиргидек кимларнингдир докторга қўл кўтаргани ҳақида биронта ҳам хабар эшитмаганман.
Онажоним кун бўйи маҳалла кезиб юрганлари етмаганидек, уйимизга исталган пайтда - кечасими-кундузими фарқи йўқ кимдир келиб Онамдан ўзини ёки боласини кўриб кўйишни сўрар эди. Ярим кечаси кимдир чақириб келган ўша пайтдаям Онам ҳеч эътироз билдирмасдан беморларни қабул қилганлар.
Бундан ташқари, докторларга аҳоли ўртасида тиббий онг ва маданият бўйича тарғибот-ташвиқот ишлари юклатилган бўлиб, Онам ҳамкасблари билан мен ўқиётган мактабда тарғибот дарслари ўтишар, керак бўлса маҳалламиздаги радиоузелдан мурожаат ҳам қилишар эди. Ўша пайтлари колхозимизнинг ўзининг радиоси бўлиб, бош узели колхоз идорасида жойлашган эди. Мен бир неча марта Онамга ҳамроҳлик қилиб уларнинг колхоз радиосидан кечқурун берган интервюларига гувоҳ бўлганман.
Радиобошловчининг исм-фамилияси Солижон Қозоқов эди. Ёш бола эмасманми, Солижон ака менга қараб «Абангиз радиода гапириб бўлгунларича жим турасизда-а, шовқин қилмасдан», деб огоҳлантириб қўяр эди. Чунки бу бевосита эфир эди-да. Онажоним грипп, шамоллаш, ботулизм сингари оммавий касалликлардан қандай қилиб сақланиш ҳақида маъруза ўқир эдилар. Ҳамма эшитсин, деб эшиттириш кечқурун соат 20-21 ларда бўлар эди. Онажоним ана шундай доктор эдилар! Ва мен ўйлайманки, Онажоним қатори ҳамма шифокорлар ҳам шундай меҳнат қилишган.
Бундан икки-уч йил аввал Президентимиз «Мен шифокорнинг фарзанди бўлганимдан фахрланаман», деб айтганида у минг карра ҳақ эди. Менда ҳам худди шундек ифтиҳор туйғуси бор!
Бугунги сана муносабати билан мен юртимиздаги жамики шифокорларни, Онажонимнинг шифокор-дугоналари - Мунаввархон, Қаноатхон, Рахимахон холаларим ва мен номларини тилга олмаган бирга ишлаган бошқа ҳамкасбларини чин қалбимдан муборакбод этаман!
Сизни жуда соғиндим, Онажон!..@AdolatFarzandi
