Muhammad al-Amin hayotining oʻttiz toʻqqiz yilu olti oyini yashab boʻldi. Mashaqqatli hayot soʻqmoqlaridan shu kungacha yetib keldi.
Tugʻilmay turib otasidan, olti yoshida onasidan, sakkiz yoshida bobosidan judo boʻlishning achchiq alamlarini totgan.

Muhammad ibn Abdulloh bir kuni oʻzi shaharning chekkasida sayr qilib yurgan edi.
-Salom senga, ey Allohning Rasuli! - degan sas keldi.
Chapga, oʻnga qayrilib qaradi. Hech kim yoʻq. Ovoz esa, yaqindan kelgan edi. Eshitilgandek boʻlishi mumkin emas.
- Assalomu alayka, Yo Rasululloh!..
Ikkinchi marta yana shu ovoz eshitildi. Yana yon-atrofiga alangladi.
Hech kim yoʻq. Biron joyga yashirib chaqiryabdimi, desa, unday joy ham emas edi bu yer
- Salom boʻlsin senga ey Allohning paygʻambari!...
Uchinchi marta eshitgandan, ovozni ham, ovoz kelgan joyni ham aniqladi: bu ovoz bir toshdan chiqayotgan edi.
Al - Amin u yerdan uzoqlashdi.
Allohning rasuli nima degani? Kimga qaratilgan ovoz edi bu? Buning maʼnosi nima edi?


Buni hatto Paygʻambarimiz (s.a.v) oʻzlari ham paygʻambarlik saodatiga erishganini bilmasdilar. Birinchi bor paygʻambarlik haqida sas Alloh yaratgan oddiy TOSH bilan yetkazilgan edi.

( SAODAT ASRI QISSASIDAN ) parcha