«Bir kishi Umar ibn Xattobnikiga o'z jufti halolining badxulqligidan shikoyat qilib keldi. Uning dorvozasi oldida chiqishini kutib turdi. Birdan ichkaridan Umarning xotini unga til cho'zayotganini, unga qattiq-quruq gaplar aytayotganini eshitib qoldi. Umar sukut saqlar, ayolga gap qaytarmas edi. Haligi kishi ortiga qaytdi. Ichida: «Mo'minlarning amiri bo'la turib, shiddat va salobatda dong taratgan bo'la turib Umarning holi shu bo'lsa, men xafa bo'lmasam ham bo'laverar ekan», dedi. Umar chiqib, uning qaytib ketayotganini ko'rdi va oldiga chaqirdi-da: «Menda nima ishing bor edi?» dedi.
«Ey mo'minlarning amiri! Men sizga jufti halolimning badxulqligidan, tilining yomonligidan shikoyat qilgani kelgan edim. Sizning jufti halolingiz ham o'shanday ekanini bilib, « mo'minlar amirining o'z ayoli bilan holi shu bo'lsa, menga nima bo'libdi», deb ortga qaytdim», dedi.
Shunda Umar roziyallohu anhu unga qarab shunday dedi: «Hoy birodar! Men uning menda haqqi borligi uchun chidayman. U mening taomimni pishiruvchi, nonimni yopuvchi, kiyimlarimni yuvuvchi, bolalarimni emizuvchidir. U bilan qalbim haromdan sokinlik topadi. Shuning uchun uning gaplariga va qilmishlariga chidayman».


"Baxtiyor oila" kitobidan