Childhood Disrupted - Donna Jackson Nakazawa
Anchaaa vaqt ketdi bu kitobni tugatishimga. Oson yozilgani bilan, ichidagilarini hazm qilish ozgina qiyinroq. Chunki yuzlashishni ham xohlamaydigan, doim yubormoqchi bo’lgan bolalik traumalarimiz haqida yozilgan. Ayniqsa, oilaviy traumalar haqida qismlarini o’qishga qiynaldim. Relate qila olmadim juda. Shukurki. Faqat developmental psychology qarashi tomonidan tahlil qilib bordim.
Hozir oynaga qarab ko’radigan katta odamimiz qachondir, ancha oldin bola bo’lgan? Qanday bola bo’lgan edi? Hali ham esimizdami? Hammasi? Yoki eng muhimlari? Og’riqlarimiz? Qo’rqinchli voqealarimiz? Qo’rqqanimizda qayerga bekinganmiz? Yoki kimdir qutqargan? Can we remember? Eslay olamizmi? Yig’laganimizda qanday ovutishgan? Kim ovutgan? O’zi kimdir ovutganmi? Yoki faqat qattiqqo’lliklar orasida qolib ketganmizmi? Safe haven’imiz qayerlarda qolib ketdi?
Tasavvur qiling, kichkina go’daksiz, 4-5 yoshlar. Asabiy, lekin sizga yaxshi holatga ko’rinishga uringan onangiz bilan dadangizning ishxonasiga keldingiz. Ikkovlari xonaga kirib ketishdi. Siz tinchgina o’ynab o’tiribsiz. Birdan oynaning yoniga kelib qoldingiz. Ayol kishining oyog’i yerda cho’zilib yotganini ko’rdingiz. Onangizni esa shu ondan beri qayta ko’rmadingiz. Otangiz esa hech narsa bo’lmagandek siz bilan yashashni davom ettirdi. Pretty crazy, huh?
Bunaqa hayot minglab insonlarda bor. Aynan shunaqa adverse traumatic experience’lar qanday qilib jismoniy sog’liqqa yomon ta’sir qilishi haqida kitobda uzun hikoya qilinadi. Quvonarlisi, so’nggida qanday bularni yengish, qanday qilib mana shundaqa traumalar bilan ham yaxshi ota-ona bo’lish haqida so’z boradi. Psych’da o’rgangan juda ko’p narsalarim oldimdan chiqdi. Men ularni ilmiy holda o’rgangan bo’lsam, ularni ilmiy-ommaviy shaklda ko’rdim. To’liqroq tushundim. Chaynab-chaynab, maza qilib o’qidim.
Eng qizig’i, kitobning bir necha joyida University of Minnesota’ning aynan men o’qiydigan departmenti - Deparment of Child Development qilingan researchlar keltirilgandi. Odam o’zining univerini, yana o’zining departmentini ko’rib xursand bo’larkan. Proud to be a UMN psych student!
@MinnesotanPeggy
Anchaaa vaqt ketdi bu kitobni tugatishimga. Oson yozilgani bilan, ichidagilarini hazm qilish ozgina qiyinroq. Chunki yuzlashishni ham xohlamaydigan, doim yubormoqchi bo’lgan bolalik traumalarimiz haqida yozilgan. Ayniqsa, oilaviy traumalar haqida qismlarini o’qishga qiynaldim. Relate qila olmadim juda. Shukurki. Faqat developmental psychology qarashi tomonidan tahlil qilib bordim.
Hozir oynaga qarab ko’radigan katta odamimiz qachondir, ancha oldin bola bo’lgan? Qanday bola bo’lgan edi? Hali ham esimizdami? Hammasi? Yoki eng muhimlari? Og’riqlarimiz? Qo’rqinchli voqealarimiz? Qo’rqqanimizda qayerga bekinganmiz? Yoki kimdir qutqargan? Can we remember? Eslay olamizmi? Yig’laganimizda qanday ovutishgan? Kim ovutgan? O’zi kimdir ovutganmi? Yoki faqat qattiqqo’lliklar orasida qolib ketganmizmi? Safe haven’imiz qayerlarda qolib ketdi?
Tasavvur qiling, kichkina go’daksiz, 4-5 yoshlar. Asabiy, lekin sizga yaxshi holatga ko’rinishga uringan onangiz bilan dadangizning ishxonasiga keldingiz. Ikkovlari xonaga kirib ketishdi. Siz tinchgina o’ynab o’tiribsiz. Birdan oynaning yoniga kelib qoldingiz. Ayol kishining oyog’i yerda cho’zilib yotganini ko’rdingiz. Onangizni esa shu ondan beri qayta ko’rmadingiz. Otangiz esa hech narsa bo’lmagandek siz bilan yashashni davom ettirdi. Pretty crazy, huh?
Bunaqa hayot minglab insonlarda bor. Aynan shunaqa adverse traumatic experience’lar qanday qilib jismoniy sog’liqqa yomon ta’sir qilishi haqida kitobda uzun hikoya qilinadi. Quvonarlisi, so’nggida qanday bularni yengish, qanday qilib mana shundaqa traumalar bilan ham yaxshi ota-ona bo’lish haqida so’z boradi. Psych’da o’rgangan juda ko’p narsalarim oldimdan chiqdi. Men ularni ilmiy holda o’rgangan bo’lsam, ularni ilmiy-ommaviy shaklda ko’rdim. To’liqroq tushundim. Chaynab-chaynab, maza qilib o’qidim.
Eng qizig’i, kitobning bir necha joyida University of Minnesota’ning aynan men o’qiydigan departmenti - Deparment of Child Development qilingan researchlar keltirilgandi. Odam o’zining univerini, yana o’zining departmentini ko’rib xursand bo’larkan. Proud to be a UMN psych student!
@MinnesotanPeggy