ИБРАТЛИ ХИКОЯ!!!
( ешлар албатта укинг...)
Доимгидай кундалик юмушларим билан манзилим томон кетаётсам, йўлнинг четида ёши каттароқ бир онахоннинг қўл кўтариб такси тўхтатмоқчи бўлиб турганларига кўзим тушди.
«Олиб кетай, савоб бўлади» деганча, яқинларига бориб тўхтадим:
— Ассалому алайкум, ҳа онажон, қаерга кетяпсиз? — машинамнинг ойнасини тушириб сўрайман.
— Ваалайкум ассалом болам, массивга ташлаб қўясизми? — дея, мен томонга ҳиёл эгилганча манзилни айтдилар.
— Ўтиринг онам, ташлаб қўяман, — аслида йўлим умуман бошқа тамонда бўлсада, у кишига йўқ дея олмадим. Бир томондан вақтим ҳам бемалол.
— Раҳмат болам, умрингиз узоқ бўлсин, — дея машинамнинг олд ўриндиғига секингина жойлашиб ўтириб олдилар.
— Йўл бўлсин онахон, у томонларда нима ишингиз бор!
— Набираларимни кўргани кетяпман, улар ўша ерда туришади, қизимникида.
— Ҳа унда яхши.
Жуда хазилкаш, қувноқ аёл эканлар, йўл-йўлакай мириқиб сухбатлашиб кетдик. Манзилга яқин қолганда, бирдан қулоғимга қўл телефонининг жиринглаган товуши эшитилди.
Ҳайрон бўлиб у ёқ бу ёққа юзланаман, телефонимдаги чақирув мусиқаси ундай эмас эдида.
— Ажабланманг ўғлим, бу менинг телефоним, ҳозир, — дедиларда, қўлларидаги елим ҳалтани излаб қолдилар.
Улар телефонларини топиб олгунларича, “Нахотки ёши катта онахонлар ҳам қўл телефон тутса, қандай ишлатишни билармикинлар ишқилиб” дея ҳаёл қилишга ҳам улгурдим.
Бежиримгина қўл телефонини сумкадан олдиларда, кўзлари ўтмай, яқинлаштириб экранга диққат билан бир муддат тикилиб турдилар. Барибир ўқий олмадилар чоғи:
— Ўғлим сиз ўқиб бермайсизми, чолимдан смс келибди шекилли…
Ҳоҳолаб кулиб юбордим:
— Ҳали отамда ҳам телефон борми, смс ёзганлариничи, қани берингчи, балки севгиномадир? — ҳайратланганча смсни ўқишга ошиқаман.
Очиб қарасам, аллақандай реклама тўғрисида компаниянинг ўзидан келган ҳабар экан.
— Ие онаҳон отамиздан келмабди, компаниядан келибди, — дедим.
— Афсус…чолимдан эмасмикан, икки йилдан бери шу аҳвол, сизга ўқитганим учун айбга буюрманг, телефонимга келган ҳар бир смсни, чолимдан бўлишига умид қиламан-да… -дейдилар ғамгин тортиб.
— Бу ёғи қизиқ бўлдию, ҳали шу ёшда сизни ташлаб кетганмилар?
— Ҳа, ташлаб кетганлар.
— Эҳ аттанг, хойнаҳой ёшгина жувонга ошиқ бўлиб қолгандирларда.
— Шундай бўлгани яхшиди-я, ҳар тугул кўриб турардим.
— Унда нима бўлмаса – дея сўрадим қизиқишимни яшира олмай.
Кўзларидан чиққан икки томчи ёшни румолнинг учи билан артиб жавоб бердилар:
— Бу оламда ёлғиз ўзимни ташлаб, эрта кетиб қолдилар-да тушмагур…
Юрагим ачишиб кетди…
Ўттиз қирқ йил бир ёстиққа бош қўйиб, ҳаётнинг аччиқ чучукларини биргалашиб енгиб келган инсонлардан бири, жуфтини ёлғиз ташлаб бу дунёни тарк этса, иккинчи ярмига ҳар бир кун ва кези келганда ҳар бир соат жуда оғир кечса керак.
Яхши ҳамки улар учун набиралар яратилган, улар билан ҳеч бўлмаганда бир муддут овуниб турадилар-да.
Онаҳон манзилга келиб машнамдан тушар эканлар, узоқ дуо қилдилар.
Дуонинг орасида «Аёлингиз билан қўша қаринглар, болам» деганларида менинг ҳам кўзларим ёшланиб кетганлиги пайқадим…
T.me/Olloxim 💻
