Нега қадимги юнон фалсафасини ўрганиш керак? Рассел унинг қиймати ва меросини тушунтиради“Албатта, турли маданиятларни таққослаш доимо муаммоли бўлган, аммо агар Ғарб цивилизациясини қисқача тавсифлаш керак бўлса, унинг асосида ақлий саъй-ҳаракат этикаси ётганини айтиш мумкин, бу эса айнан Қадимги Юнонистонда пайдо бўлган. Қадимги дунё фалсафий саъй-ҳаракатларини таҳлил қилганда, юнон билимининг умумий муаммоларни англашдаги ғайриоддий қудрати ҳайрат уйғотади. Платон фалсафанинг бошланиши ҳайрат ва ажабланишдан иборат эканини айтган ва қадимги юнонлар бу қобилиятга жуда юқори даражада эга бўлганлар. Тадқиқот ва изланиш ғояси Ғарб оламини шакллантирган буюк юнон ихтироларидан бири
Юнон фалсафасининг муҳим жиҳати шундаки, у асосан очиқликка интилган. Унинг ҳақиқатлари, қандай бўлмасин, сирли ва тушунарсиз ҳодисалар қаторида кўриб чиқилмайди. Илк даврларданоқ тил ва мулоқотга катта эътибор берилган. Тўғри, фалсафада айрим мистик элементлар ҳам мавжуд бўлиб, улар анчагина аввал пайдо бўлган. Масалан, пифагорчиликдаги мистик йўналиш бутун қадимги фалсафа давомида сезилиб туради. Аммо бу мистицизм, аслида, фалсафий изланишнинг ажралмас қисми эмас. У кўпроқ фақатгина изланувчининг ахлоқий ёндашувига таъсир қилган. Фақат таназзул бошлангандагина мистицизм муҳимроқ ўрин эгаллай бошлайди. Биз Платон ҳақида гапирар эканмиз, мистицизм юнон фалсафаси руҳиятига қарши эканини таъкидлашимиз мумкин
Агар юнонларнинг муваффақиятсизлиги уларнинг интеллектуал устунлигидан келиб чиққан мағрурлик бўлган бўлса, римликлар нотўғри йўл тутишларининг сабаби тасаввур етишмовчилиги эди. Уларнинг фикрий оғирлиги турли шаклларда намоён бўлади, жумладан, Империя давридаги ҳайбатли меъморий иншоотларда ҳам. Юнон ва рим руҳияти ўртасидаги фарқни юнон ибодатхонаси билан кеч рим базиликасини солиштириш орқали кўрсатиш мумкин. Римликлар қўлида юнонларнинг интеллектуал мероси камтарроқ ва нафосатсизроқ кўринишга келган
Юнон фалсафаси маърифат ва озодлик ҳаракати сифатида намоён бўлади. У ақлни жаҳолат кишанларидан озод қилишга интилади. У номаълумдан қўрқишни бартараф этади, чунки оламни ақл билан англаш мумкинлигини кўрсатади. Унинг воситаси — мантиқ, мақсади эса яхшилик шаклидаги билимга интилиш. Ҳеч қандай манфаатсиз тадқиқотнинг ўзи ахлоқий жиҳатдан яхшилик сифатида қаралади; инсонлар эзгу ҳаётга диний сир-асрорлар орқали эмас, балки изланиш йўли билан эришадилар. Тадқиқот анъанаси билан биргаликда сохта ҳис-туйғулардан холи, куйунмас ва шодумон дунёқараш ҳам шаклланган
Суқрот учун текширилмаган ҳаёт яшашга арзимайди. Аристотел эса инсоннинг узоқ яшаши эмас, балки яхшилик билан яшаши муҳим эканини таъкидлайди. Тўғри, бу соддалик эллинистик ва рим даврларида маълум даражада йўқолади, чунки ўша пайт ўз-ўзини англаш ҳисобланган стоицизм (стоиклик) оқими кучайиб боради. Шунга қарамай, Ғарб цивилизациясининг интеллектуал асосидаги энг яхши анъаналар айнан юнон мутафаккирларининг ғояларига бориб тақалади”
— Бертран Рассел, Ғарб донолиги: Ғарб фалсафаси тарихи ва унинг ижтимоий-сиёсий асослари (1959), III-боб: Эллинизм