O’qituvchiman. Buni ko’pchilik bilsa kerak. Hozircha ikki yillik tajribam bor. Har kuni kamida 50 xil fe’l-atvorni ko’raman. O’smirlar bilan ishlash qiyin. Har biriga turlicha munosabat kerak. Mundoq o’qituvchi bo’lib ishlaydiganlar meni yaxshi tushunadi. Bu kasbni yoshligimda orzu qilib qo’yib, yoshligimga xiyonat qilmay deb ishlashga qaror berganman. Aslida-ku hozir bunday ishga xohish yo’q. Boshqa biror yo’lni boshini tutguncha ishlab tursam zarar qilmas deb davom etyapman.

Xullas, gap bu haqida emas. Gap o’smir yoshidagi o’tish davrida, bu davrdagi sevgi-muhabbat haqida. Bu muhabbat hammada bo’ladi, bo’lganda ham hammada bir xil kechadi. Maktab davringizni bir eslang. Masalan, hozir eslasam qanaqa tentak bo’lganman deb kulib qo’yaman. Hayotimdagi eng “krinj” ishlarni o’shanda qilganman. Lekin shularni qilmaganimda balki afsuslangan bo’lardim. Chunki o’smirlik shunisi bilan qiziq. Hozir o’quvchilarimni shunday holatda ko’rsam ularni tushunishga harakat qilaman. Ertaga ularda ham maktab paytidagi eslab yurishga arzigulik “krinj” xotiralari bo’lishi kerak.

Agar bu postni maktab o’quvchilari o’qiyotgan bo’lsa, sizga maslahatim - ko’p yurakka quloq solavermang. Aql bilan vaziyatga baho berishga harakat qiling. Hislaringizni jilovlash uchun ko’proq kitob o’qing. Sevgi-muhabbat haqidagi kitoblar sizni yanada aqldan ozdirmaydi, balki sevgi aslida nima ekanligini tushunishingizga yordam beradi. Mental va ayniqsa emotsional jihatdan kuchli qiladi. Siz sevgini emas, sevgi sizni tanlashini, siz uni emas, u sizni boshqarishi bilib olasiz. Ehtimol shunda sevgidan ko’nglingiz ham qolib ketar. U huddi o’yin, o’yin bo’lganda ham adolatsiz o’yin. Juda kam odam unda yutishi mumkin.