Menimcha hammada bo’lsa kerak, biror nochor kishini ko’rib ichidan nimadir o’tadi. Har holda inson degan nomimiz bor. Men biror marta kimnidir ust-boshi yoki tashqi ko’rinishiga qarab muomala qilgan odammasman. Maktabda ikki yildan buyon ishlagan bo’lsam direktordan torib farrosh xolalarimgacha bir xil muomala qilaman. Kerak bo’lsa direktorga qilmagan halimligimni ularga ko’rsataman. Qorovullarniku aytmasa ham bo’ladi. Qish kunida qora ko’mirga ko’milib yurganini ko’rsam o’zimdan uyalib ketardim. Bilmadim, lekin shu narsani ko’p his qilganman. Huddi ularni o’rnida men bo’lishim kerakdek. Arzimagan haq uchun shu ishlarni qilib yurishganiga qoyil qolardim ochig’i. Lekin kecha bu qarashlarim butunlay o’zgardi. Ular men o’ylagandek inson emas ekan. Ishoning juda ko’p shundaylar (hamma emas) g’irt dangasa, tepsa tebranmas, qo’rs bo’larkan. Shu sababdan ham ular shu ishlariga “qanoat” qilib yurishaverarkan.

Kechagi voqeadan keyin (aslida bu ikkinchi marta sodir bo’lishi) u individdan shunaqangi jahlim chiqdi. Keyin oilasiga, farzandlariga rahmim keldi. Bunaqa kimsani tarbiyasini, agar tarbiya deb bo’lsa, olgan farzand qanday inson bo’ladi bilmadim. Jamiyatni, artofimdagi insonlarni hech ideallashtirmaganman. Yaxshi insonlar, yomon individlar haqida yetarlicha tasavvurga ham, tajribaga ham egaman. Ya’ni odamlarga nisbatan juda yosh bolalardek qarashlarim yo’q. Ammo kecha yana bir dars oldim.

Bu gaplarim bilan odamlarni tabaqalashtirish kerak, yoki kasbiga yarasha muomala qilish kerak demoqchimasman. Shunchaki hozir trendda bo’lgan nochor insonlarni ko’rsatib, emotsiyaga tegadigan musiqa qo’yilgan hamma videolar ham aslida o’tirib ko’z yoshi qilishga, besh qo’l barobar emas - hayot beshavqat degan xulosaga kelish arzimasligini aytmoqchiman. Shu paytgacha hali biror marta qattiq harakat qilgan, biroq biri ikki bo’lmagan insonni uchratmadim. Harakat qilib haminqadar nimagadir erishadi odam.