91-ҚИСМ
Хўрсиниб олдим.
Энди уларни кўриш насиб қиладими, йўқми?
Мени бу ерга нега олиб келишди?
Ҳалиги аёл музқаймоқни мазза қилиб еди.
Бир аёл унга қараб туриб кўзи ёшланди-ю, чиқиб кетди.
Ўтирган аёлнинг олдига энди яп-янги қизил ва қора рангдаги кийимларни қўйишди. Аёл қизилни суриб, қорани олди-да, нимадир деди. Атрофдагилар енгил кулиб олишди.
—Жинди экен, бу қатин! Ахирғи тилеги — қимбат морожний, тандаған кийимин қара. Қизили семиз кўрсетерекен... — деди истеҳзо билан ёнимдаги аёл.
Мен овозини ғойибона эшитиб юрган аёл шу эканлигини билиб бир суюнсам, ўтирган мақтуланинг сўнгги тилаги бажо келтирилаётганидан даҳшатга тушдим...
МАҒЛУБЛИК
Азойи баданим совуқда қолгандек қалтирар, ичимга эса ўт тушгандек куярдим. Бир томондан ғазаб ва рашк қўшилиб, иккаласи устига сиртлондек ташланишимга ундарди. Лекин ғурурим устунлик қилиб, индамай бош эгиб чиқиб кетишимга мажбур қилди. Кўчага чиқдим-у, йўлимни йўқотдим. Тўғрироғи, нимага чиққаним хаёлимдан кўтарилди. Шунақа йиғлагим келдики...
Жаҳонгирни ҳам, Севарани ҳам жуда ёмон кўрдим.
“Бир инсонни севиш ва ёмон кўриш шунчалар осонми? Мен Жаҳонгир севиб қолгандим, мана ҳозир отгани ўқим йўқ ҳолда турибман. У ҳам мени севганди, энди эса Севара билан...”
Менинг муҳаббат ҳақидаги тасаввурларим буткул ўзгарди.
“Муҳаббат — илоҳий туйғу...”
“Ёшликда қўйган кўнгил — ажралмас бало бўлур...”
“Муҳаббатнинг кўзи кўр...”
Мен бу гапларга ишона бошлагандим. Сониялар ичида ана шу ишончим қумга сингиб кетган сувдек йўқолди.
Ортимдагиларнинг, подъезддаги йигит ва қизнинг шивир-шивири кучайди. Хавотирли овозларини яққол эшитиб турган бўлсам-да, сўзларини идрок қиладиган аҳволда эмаслигим боис, тушунмаётгандим.
“Нега чиқдим, ташқарига ўзи? Уйда ўтираверсам бўларди. Бир томондан чиққаним ҳам яхши бўлди. Жаҳонгирнинг асл башарасини кўрдим. Лекин... у унақа бола эмасди-ку! Майдонга келадиган йигитлар ичида энг оқкўнгили, энг раҳмдили у. Болаликдан шундайлигини ҳамма билади. Наҳот, бирдан ўзгарган бўлса... Балки, Севара айнитгандир?”
Хўрсиниб олдим.
Энди уларни кўриш насиб қиладими, йўқми?
Мени бу ерга нега олиб келишди?
Ҳалиги аёл музқаймоқни мазза қилиб еди.
Бир аёл унга қараб туриб кўзи ёшланди-ю, чиқиб кетди.
Ўтирган аёлнинг олдига энди яп-янги қизил ва қора рангдаги кийимларни қўйишди. Аёл қизилни суриб, қорани олди-да, нимадир деди. Атрофдагилар енгил кулиб олишди.
—Жинди экен, бу қатин! Ахирғи тилеги — қимбат морожний, тандаған кийимин қара. Қизили семиз кўрсетерекен... — деди истеҳзо билан ёнимдаги аёл.
Мен овозини ғойибона эшитиб юрган аёл шу эканлигини билиб бир суюнсам, ўтирган мақтуланинг сўнгги тилаги бажо келтирилаётганидан даҳшатга тушдим...
МАҒЛУБЛИК
Азойи баданим совуқда қолгандек қалтирар, ичимга эса ўт тушгандек куярдим. Бир томондан ғазаб ва рашк қўшилиб, иккаласи устига сиртлондек ташланишимга ундарди. Лекин ғурурим устунлик қилиб, индамай бош эгиб чиқиб кетишимга мажбур қилди. Кўчага чиқдим-у, йўлимни йўқотдим. Тўғрироғи, нимага чиққаним хаёлимдан кўтарилди. Шунақа йиғлагим келдики...
Жаҳонгирни ҳам, Севарани ҳам жуда ёмон кўрдим.
“Бир инсонни севиш ва ёмон кўриш шунчалар осонми? Мен Жаҳонгир севиб қолгандим, мана ҳозир отгани ўқим йўқ ҳолда турибман. У ҳам мени севганди, энди эса Севара билан...”
Менинг муҳаббат ҳақидаги тасаввурларим буткул ўзгарди.
“Муҳаббат — илоҳий туйғу...”
“Ёшликда қўйган кўнгил — ажралмас бало бўлур...”
“Муҳаббатнинг кўзи кўр...”
Мен бу гапларга ишона бошлагандим. Сониялар ичида ана шу ишончим қумга сингиб кетган сувдек йўқолди.
Ортимдагиларнинг, подъезддаги йигит ва қизнинг шивир-шивири кучайди. Хавотирли овозларини яққол эшитиб турган бўлсам-да, сўзларини идрок қиладиган аҳволда эмаслигим боис, тушунмаётгандим.
“Нега чиқдим, ташқарига ўзи? Уйда ўтираверсам бўларди. Бир томондан чиққаним ҳам яхши бўлди. Жаҳонгирнинг асл башарасини кўрдим. Лекин... у унақа бола эмасди-ку! Майдонга келадиган йигитлар ичида энг оқкўнгили, энг раҳмдили у. Болаликдан шундайлигини ҳамма билади. Наҳот, бирдан ўзгарган бўлса... Балки, Севара айнитгандир?”