Тўй томонга икковлон бирга қайтишди. Ёнма-ён. Улар тўйхонага яқинлашган ҳам эдиларки, қаршиларида кимнингдир қораси пайдо бўлди.
Юраги шувиллаб кетган Омон жойида таққа тўхтади. Дарҳақиқат, бу Нигина эди...
Қизни кўрган Саодат аллақандай безбетлик аралаш қониқиш билан Омоннинг пинжига суқилди.
Гарчанд атроф қоронғи бўлса-да, Омон қизнинг кўзлари нафратдан ёниб кетганини кўргандай бўлди.
— Биз... — дея сўз бошлади Саодат.
Аммо Нигина уни гапиртиргани қўймади.
— Кўраяпман, — деди қиз ғазаб ва нафратдан қалт-қалт титраган кўйи. — Кўр эмасман... Лекин... — Нигина тўсатдан пиқиллаб йиғлаб юборди. Сўнг шартта ўгирилиб, тез-тез юриб қоронғулик қўйнига сингиб кетаркан: — Иккаловингниям бир умр қарғаб ўтаман... — дея олди, холос...
Омон турган жойида ҳайкалдай қотиб қолди.
Саодат беписанд оҳангда гапиришга уринди:
— Қарғишинг ўзингга...
Орадан бир ойдан кўпроқ вақт ўтиб, қаҳратон январь ойининг сўнгги кунларидан бирида тўй бўлиб ўтди.
Омон ваъдасига вафо қилувчи йигит сифатида Саодатнинг уйига совчи юборди. Саодатнинг опалари уйда ўтириб қолгани ҳолда...
Хуллас, тўйга розилик берилди. Одатда, бизда тўйлар асосан ёзда, мева-чева пишиқчилиги пайтида, аниқроғи август ойида бўлиб ўтарди. Бироқ бу тўй тезликда ўтказиладиган бўлди...
Қиз базми совуққина ўтди.
Нимагадир одам кам бўлди.
Балки бунга куннинг совуқлиги сабаб бўлгандир.
Мен ҳам тўйда ҳамқишлоғим Омоннинг куёвжўраси сифатида иштирок этдим.
Ўшанда ўз кўзларим билан кўрдим: жўрамнинг шашти пастроқ эди. Нуқул айб иш қилиб қўйгандай пастга қарагани-қараган. Келинчак Саодат эса аксинча: шўх-шодон, атрофга мағрурона боққан...
Ишқилиб, келинни олиб келдик. Айтиб ўтганимдай, қаҳратон совуқ кунлардан бири эди.
Кириш дарвозаси ёни музлаб ётибди. Шу ерга каттагина олов ёқишибди. Совқотган ҳайдовчилардан бири оловга бир банка керосин қуйиб юборганди, гулхан янада кучайди.
Юраги шувиллаб кетган Омон жойида таққа тўхтади. Дарҳақиқат, бу Нигина эди...
Қизни кўрган Саодат аллақандай безбетлик аралаш қониқиш билан Омоннинг пинжига суқилди.
Гарчанд атроф қоронғи бўлса-да, Омон қизнинг кўзлари нафратдан ёниб кетганини кўргандай бўлди.
— Биз... — дея сўз бошлади Саодат.
Аммо Нигина уни гапиртиргани қўймади.
— Кўраяпман, — деди қиз ғазаб ва нафратдан қалт-қалт титраган кўйи. — Кўр эмасман... Лекин... — Нигина тўсатдан пиқиллаб йиғлаб юборди. Сўнг шартта ўгирилиб, тез-тез юриб қоронғулик қўйнига сингиб кетаркан: — Иккаловингниям бир умр қарғаб ўтаман... — дея олди, холос...
Омон турган жойида ҳайкалдай қотиб қолди.
Саодат беписанд оҳангда гапиришга уринди:
— Қарғишинг ўзингга...
Орадан бир ойдан кўпроқ вақт ўтиб, қаҳратон январь ойининг сўнгги кунларидан бирида тўй бўлиб ўтди.
Омон ваъдасига вафо қилувчи йигит сифатида Саодатнинг уйига совчи юборди. Саодатнинг опалари уйда ўтириб қолгани ҳолда...
Хуллас, тўйга розилик берилди. Одатда, бизда тўйлар асосан ёзда, мева-чева пишиқчилиги пайтида, аниқроғи август ойида бўлиб ўтарди. Бироқ бу тўй тезликда ўтказиладиган бўлди...
Қиз базми совуққина ўтди.
Нимагадир одам кам бўлди.
Балки бунга куннинг совуқлиги сабаб бўлгандир.
Мен ҳам тўйда ҳамқишлоғим Омоннинг куёвжўраси сифатида иштирок этдим.
Ўшанда ўз кўзларим билан кўрдим: жўрамнинг шашти пастроқ эди. Нуқул айб иш қилиб қўйгандай пастга қарагани-қараган. Келинчак Саодат эса аксинча: шўх-шодон, атрофга мағрурона боққан...
Ишқилиб, келинни олиб келдик. Айтиб ўтганимдай, қаҳратон совуқ кунлардан бири эди.
Кириш дарвозаси ёни музлаб ётибди. Шу ерга каттагина олов ёқишибди. Совқотган ҳайдовчилардан бири оловга бир банка керосин қуйиб юборганди, гулхан янада кучайди.