- Ona... Men Maftunani unutishni xohlayman... Uning kulishlari, nigohlari, tabassumi hayolimdan chiqib ketmayapti... Bu uy esa takror-takror uni yodimga solib turibdi! Menga uni eslatyapti... Maftunani xuddi bu hovlining har bir burchagida turgandek his qilyapman ona! Bu uyni Nodir akaga qaytarib beraylikda, uzoqroqqa ketaylik onajon... Toshkentga ketamiz! Rizqimizni Alloh beradi, inshaalloh...
Behzodning alamni so'zlaridan Soliha xola ham bir oz o'ziga kelib, bir hisobda o'g'lining haq ekanligini his qildi... U haqiqatda azoblaanayotgan edi. Maftunaning erga tekkanini aytgan kunidan buyon o'g'li xomush yuribdi... Hech qovog'i ochilmaydi, hech kim yoʻq xonaga kirvolib indamay devorga tik qarab o'tiraveradi... Balki bu yerlardan ketishsa, o'g'li ham o'zini yaxshi his qilarmidi... Axir xalqda gap bor-ku: "Koʻzdan yiroq - Ko'ngildan yiroq" degan. Bu gap bejiz aytilmagandir.
- Mayli bolam... Shunga qaror qilibsan men sen bilanman...
- Onajonim... Meni tushunganingiz uchun rahmat! Siz hech ham o'ylanmang ona... Hali hammasi yaxshi bo'ladi!
- Inshaalloh o'g'lim... Inshalloh!
* * *
Mana Behzod Maftunaning mahallasida turibdi! Oldin bu ko'chalardan sevikligini, Maftunasini ko'rish uchungina o'tar edi... Lekin bugun unday emas! Behzod Maftuna olib bergan uy hujjatlarini so'mkasiga solib olgan, uni Nodir akaga topshirib o'zi ertasi kuni onasi bilan Toshkentga jo'nab ketmoqchi. Behzod yura-yura nihoyat Maftunalarning hashamdor uyiga yetib keldi. Uy 2 qavatli, anchayin kech hovli, ko'cha tarafga qarab turgan derazalar panjaralar bilan o'ralgan, Darvozaning yon tomonida chiroyli gulzor bor. Bir xil qilib kesilgan archalar uyning ko'rkiga ko'rk qo'shib turar edi. Darvoza oldida Nodir akaning o'sha mashhur qora BMW mashinasi turibdi. Demak ishdan vaqtliroq qaytgan yoki ishga bormagan. Behzod darvoza yaqiniga kelib qo'ng'iroqni bosdi. Uzoq chalingan qo'ng'iroq ovozidan soʻng ichkaridan kimningdir qadam tovushlari eshitildi. Soʻng mayin, yoqimli ovoz yangradi.
- Kim u?
Behzod bu ovoz egasini darrov tanidi. "Malika!"
- Kimsiz?
- Menman Malika!
Malika darvozani asta ochdi. Hayratdan ko'zlarini katta-katta ochganicha darvoza ostonasida qotib qoldi.
- Siz...
- Haa... Men. Yaxshimisiz Malikaxon?
- Behzod aka! Rostan o'zizmisiz?! Ko'zlarimga ishonmayapman!
Behzod yoqimli jilmaydi...
- Menman... Qaytib keldim...
Malika o'zini boshqarolmay qoldi. Opasinikiga o'xshash chiroyli ko'zlaridan yosh oqib ketdi.
- Hayriyat! Sog'-omon ekansiz!
Nima qilib turibsiz,aka... Kiring ichkariga... Dadam ham uydaydilar...
- Xoʻp...
Behzod asta uy ichiga kirdi. Malika ham uning ortidan bordi. Hovli o'rtasiga kelishganda hayajondan baqirdi.
- Dadajon! Oyijon! Qarang... Behzod aka kelibdilar!
Ichkaridan Nargiza opa chiqdi. Uning ortidan Nodir aka ham hovliga chiqdilar.
- Behzodjon? O'zizmisiz o'g'lim...?
- Assalomu alaykum... Yaxshimisizlar?
Behzodning alamni so'zlaridan Soliha xola ham bir oz o'ziga kelib, bir hisobda o'g'lining haq ekanligini his qildi... U haqiqatda azoblaanayotgan edi. Maftunaning erga tekkanini aytgan kunidan buyon o'g'li xomush yuribdi... Hech qovog'i ochilmaydi, hech kim yoʻq xonaga kirvolib indamay devorga tik qarab o'tiraveradi... Balki bu yerlardan ketishsa, o'g'li ham o'zini yaxshi his qilarmidi... Axir xalqda gap bor-ku: "Koʻzdan yiroq - Ko'ngildan yiroq" degan. Bu gap bejiz aytilmagandir.
- Mayli bolam... Shunga qaror qilibsan men sen bilanman...
- Onajonim... Meni tushunganingiz uchun rahmat! Siz hech ham o'ylanmang ona... Hali hammasi yaxshi bo'ladi!
- Inshaalloh o'g'lim... Inshalloh!
* * *
Mana Behzod Maftunaning mahallasida turibdi! Oldin bu ko'chalardan sevikligini, Maftunasini ko'rish uchungina o'tar edi... Lekin bugun unday emas! Behzod Maftuna olib bergan uy hujjatlarini so'mkasiga solib olgan, uni Nodir akaga topshirib o'zi ertasi kuni onasi bilan Toshkentga jo'nab ketmoqchi. Behzod yura-yura nihoyat Maftunalarning hashamdor uyiga yetib keldi. Uy 2 qavatli, anchayin kech hovli, ko'cha tarafga qarab turgan derazalar panjaralar bilan o'ralgan, Darvozaning yon tomonida chiroyli gulzor bor. Bir xil qilib kesilgan archalar uyning ko'rkiga ko'rk qo'shib turar edi. Darvoza oldida Nodir akaning o'sha mashhur qora BMW mashinasi turibdi. Demak ishdan vaqtliroq qaytgan yoki ishga bormagan. Behzod darvoza yaqiniga kelib qo'ng'iroqni bosdi. Uzoq chalingan qo'ng'iroq ovozidan soʻng ichkaridan kimningdir qadam tovushlari eshitildi. Soʻng mayin, yoqimli ovoz yangradi.
- Kim u?
Behzod bu ovoz egasini darrov tanidi. "Malika!"
- Kimsiz?
- Menman Malika!
Malika darvozani asta ochdi. Hayratdan ko'zlarini katta-katta ochganicha darvoza ostonasida qotib qoldi.
- Siz...
- Haa... Men. Yaxshimisiz Malikaxon?
- Behzod aka! Rostan o'zizmisiz?! Ko'zlarimga ishonmayapman!
Behzod yoqimli jilmaydi...
- Menman... Qaytib keldim...
Malika o'zini boshqarolmay qoldi. Opasinikiga o'xshash chiroyli ko'zlaridan yosh oqib ketdi.
- Hayriyat! Sog'-omon ekansiz!
Nima qilib turibsiz,aka... Kiring ichkariga... Dadam ham uydaydilar...
- Xoʻp...
Behzod asta uy ichiga kirdi. Malika ham uning ortidan bordi. Hovli o'rtasiga kelishganda hayajondan baqirdi.
- Dadajon! Oyijon! Qarang... Behzod aka kelibdilar!
Ichkaridan Nargiza opa chiqdi. Uning ortidan Nodir aka ham hovliga chiqdilar.
- Behzodjon? O'zizmisiz o'g'lim...?
- Assalomu alaykum... Yaxshimisizlar?