𝐅𝐚𝐫𝐨𝐡𝐮𝐧

Bugun sborning oxirgi kuni ekan.
Biroz birlashaylik.

Farzandlarimizga toʻgʻri tarbiya berish bizning burchimiz.

Boʻynimizdagi juda katta qarz desam, mubolagʻa boʻlmaydi.
Qiz oʻstirayotganlar, qizlaringizga farosat, odob axloqdan koʻproq gapiring.
Oʻgʻil oʻstirayotganlar, mardlik, gʻurur va gʻoyyurlikni taniting.
Hozirgi kunda yoshlar kattalarga nisbatan shu darajada befarq, behurmat boʻlib ketishgan-ki, kuni kecha oʻzim guvoh boʻlganim—voqea bunga yaqqol misol boʻla oladi.
Avtobus oʻrindiqlarida 6 yoki 7 sinf oʻquvchilari bir qator boʻlib oʻtiribdi.
Bekatda yoshi katta ayollar chiqishdi.
Ana shu oʻquvchi qiz yigitlarni yonida tik oyoqda ularga: «oʻrnidan turib joy boʻshatarmikan» degan umid bilan qarab turishibdi.
Qizlar esa, befarq.
Oxiri, oʻzim ularga qarata, “yoshi kattalarga joy bering!” dedim.
Menga javoban esa:
«Bizda darsliklarimiz solingan sumkalar koʻp va ogʻir, shuning uchun oʻtiribmiz» deya javob qaytarib joyidan ham jilmadi.

Ya Alloh dedim…
Nahotki bu bizning oʻzbek millati?
Nahotki bu—kelajak qoʻlida boʻlgan yoshlar?

Bezbetlik va hudbinlikdan boshqa narsa emas nazdimda.
Kattalarga hurmat koʻrsatish, zaiflarga rahm qilish, goʻzal muomalada boʻlish—bizlarning qon-qonimizga singib ketgan deb oʻylardim.
Afsus!

Jamiyatimizda mana shunday holatlar kamayishi uchun, har bir inson mas’ul deb bilaman.
Iltimos, farzandlaringizni tili chiqishi bilan toʻgʻri tarbiya qiling!!

Sborni tezroq yopishda koʻmakchi boʻlinglar.
Amallarimiz orasida, aynan shunday yaxshiliklar qoladi

Yaxshilik qiluvchilardan boʻling.

Siz xato qildingiz.
Adashdingiz va kuydingiz.
Keyin armon boʻlmasin deb, yana xarakat qildingiz va…yana kuydingiz.
«ha mayli, hech qisi yoʻq» deysiz..

Keyin yana adashasiz, yana va yana..
Bu holat toki siz ortiq chidolmasligingizni, yana xarakat qilishdan qoʻrqishingizni anglab yetmaguningizgacha davom etadi.
Garchi sizga muvaffaqiyat kafolati berilgan boʻlsa ham, bundan oldingi xarakatlardan qolgan chandiqlarni unutolmaysiz…bu sindiradi..bu xarakat qilib koʻrish yoki adashishdan boʻlgan qoʻrquv emas, yana ogʻriq his qilish, yana kuyib qolishdan, oʻzligingizni boshqa topolmaydigan darajada yoʻqotishdan qoʻrqish..
Xato qilishdan emas, aslida shu hislardan qoʻrqasiz.

Uyda yolgʻiz qolib ketsang ham, yolgʻizlikdan zavqlanishni va toʻgʻri foydalanishni bil.
Bir finjom choy quy, senga foydasi tegmaydigan insonlarni qoʻy, dinda sobit boʻl, vaqtingga eng qiymatli narsadek qara, oʻzingga ham, boshqalarga ham foyda keltirishga intil.
Insonlarga boʻlgan sevgini—asosiy tashvishing deb bilma.
Zero, qalb—oʻzgaruvchan.
Bugun seni sevib, ertaga sendan nafratlanishi mumkin.
Hamma narsada yaxshilikni qidirishga, koʻra olishga harakat qil.
Arzimas narsalardan ham xursand boʻlishni oʻrgan.
Hayoting uchun oʻzing javobgarsan, uni qanday kechirishga ham, oʻzing qaror berasan.

✅Haqiqiy lyuks hayot bu:

✔️yaxshi koʻrgan insonlaring bilan boʻlish
✔️tashvishsiz tong ottirish
✔️hotirjam qalb
✔️issiq qahva yoki choy
✔️uyda pishgan ovqatlar
✔️toza havo
✔️shaxsiy kun tartibga ega boʻlish
✔️totuvlik
✔️yoqtirgan kitoblaring boʻlishi…💜

Siz chiroyda tengi yoʻq, aqlli, iqtidorli, qiziqarli va badavlat boʻlishingiz mumkin, lekin bularning barchasi—yoningizdagi inson siz bilan oʻzini yaxshi his qilmasa, oʻz ahamiyatini yoʻqotadi.
Sizdagi ijobiy energiya, insonni qoʻllab-quvvatlay olish, unga ishonch singdirish qobiliyati, uni qadrli va kerakli his qilishiga majburlash—mana nimalar aslida muhim.
Inson uchun sizdagi bor narsalardan koʻra, sizning yonidagi holati e’tiborliroq.

Agar baxt—muammo va sinovlarning yoʻqligida deb oʻylasak, bunday baxtni butun umrimiz davomida kutib yashashimizga toʻgʻri keladi, u esa, hech qachon kelmaydi)
Baxt haqidagi bunday tushunchalar yaxshi yashashga halaqit beradi rostini aytsam.

Allohning paygʻambarlari nafaqat insonlarning eng yaxshilari—balki, eng baxtlilari ham edi. Nima sababdan?
Qiynalmaganliklari uchunmi?, Yoʻq, aynan ularning zimmasiga eng ogʻir sinovlar tushgani uchun.

Xayrli tong, sinovdagi qadrdonim, ushbu xabardan keyin biroz boʻlsa-da koʻnglingiz taskin topdi degan goʻzal umiddaman 🙂💞

Ushbu xabarni diqqat bilang oʻqishingizni tavsiya qilaman.

«Qachon hammasi tugaydi?» —deymiz sinov paytida nazoratimizni yoʻqotib.
Ovozimizni chiqarmasak-da, hayolimiz yoki qalbimizdan oʻtkazamiz.
Hayotimizni toʻldirib turgan qiyinchiliklarning yakunini umid bilan kutamiz.
Lekin, yakun yoʻq.
Toki hayot ekanmiz, ular tugamasligi ham mumkin.
Biz hayotimizdan mushkula, yoqimsiz vaziyat va qiyinchiliklarni shunchaki xohishimizga koʻra chiqarib tashlolmaymiz.
Biz, shaxsiy fikrlarimiz va ularga boʻlgan munosabatimizni oʻzgartira olamiz xolos.

Muammolar turli, lekin ular hammada bor, zero har bir tirik jonga oʻzi toqat qila oladigan sinovdan ulush yozilgan.
Aytganimdek, sinovlar turli xil boʻlishi mumkin.
Bu—biz nimagadir qabul qilishimiz va anglashimiz qiyin boʻlgan oddiy haqiqat.
Shu sabab ham, oʻzimizdan holati yomonroq boʻlganlarning hayotiga nazar solish—foydali.

Ishoning, sizning muammoingizda qandaydir unikallik yoʻq, dunyoning har xil nuqtasida minglab odamlar huddi shunday muammoga duch keladi, hattoki ularning bazilari uchun vaziyatiga qarab, bu sinovni yengib oʻtish ogʻirroq boʻlishi mumkin.
Biz, qiyinchiligimizda yagona emasmiz, demak, holatimizni oʻta ogʻirdek qabul qilib, hayolimizga: «albatta, tanasi boshqa dard bilmaydi-da, unga gapirish oson» kabi fikrlarni keltirish uchun sabab yoʻq.