Abduqador Husanov “Manchester City”ga oʻtishi sharofati bilan hamma ijtimoiy tarmoqlarimdan shu bolaning oʻyinlari, bonusiga u oʻtgan klub haqida maʼlumotlar chiqib kelaverib, endi “Manchester City”ning tappa-tayyor muxlisi boʻldimov)). Avvallari odamlar nima uchun futbol koʻrishlari, nima uchun muxlislik qiladigan jamoalari yutganda dunyoga sigʻmay ketar darajada quvonib, yutqazganda oʻzlarini qoʻyarga joy topolmay siqilishlarini uncha tushunmasdim — men futbolga tushunmayman-da deb qoʻyardim.
Hozircha atigi bir marta chala-chulpa bir oʻyin koʻrib, 15 kunlardan beri qiziq, kulguli, qaygʻuli oʻyinlar reelsʼini kuzatib, futbol haqida juda koʻp gapiradigan hamkasblarning gapini tinglab, anglaganim shu boʻldi: futbol odamlarga hissiyot berarkan. Bu shunday hissiyotki, uni sen bilan bir paytda millionlab insonlar xuddi sen kabi tuyishi mumkin ekan. Dunyoning narigi burchagidagi kimdir sen quvongandek quvonadi, sen ogʻringandek ogʻrinadi. Axir iztiroblar ham, quvonch ham bir paytda shuncha odamni birlashtirishi kamdan-kam boʻlsa kerak.
Hozir bildim, futbolchilar ham shuning uchun oʻynasharkan. Odamlarga hissiyot berish uchun. Shu paytgacha oʻzlari yaxshi koʻrganlari uchun, jamoalari yutishi uchun oʻynashsa kerak deb yurarkanman chogʻi Pep Guardiolaning mana bu nutqidagi parcha juda yoqib qoldi.
“Odamlarning qarshisida oʻynashimiz qanday sharaf? Ular sizga hayotlarining 95 daqiqasini beradi. Siz ham ularga 95 daqiqa davomida bor hayotingizni bagʻishlaysiz... Ochigʻini aytganda, bu klub uchun qilgan ishlarimizni ʼnormalʼ deb hisoblaysizmi? Uylarini isitishga pul yetmayotgan boʻlsa-da, bizni kuzatish uchun uzoq yoʻl bosib kelgan muxlislarimiz uchun buni 'normal' deb oʻylaysizmi? Yigitlar, mening jamoam bunday emas!”
Mayli, oʻzimcha bir nimalar dedim. Hayotimda, qiziqishlarimda sodir boʻlgan bir yangi mashgʻulotdan xulosacha yozib qoldiray dedim shekilli. Muhrim aka bolaligida futbol gazetalari oʻqigan odamlarning dunyoqarashi boshqacha boʻladi, kamida geografiyani biladi-da degandilar. Bu yogʻiga Cityʼnikidan boshqa oʻyinlarni koʻramanmi, yoʻqmi bilmayman-u, futbol sharhlari oʻqib tursam kerak. Endi mengayam futbol muxlislari “Welcom to the club” deyishsa, toʻgʻri kelsa kerak-a?)
Hozircha atigi bir marta chala-chulpa bir oʻyin koʻrib, 15 kunlardan beri qiziq, kulguli, qaygʻuli oʻyinlar reelsʼini kuzatib, futbol haqida juda koʻp gapiradigan hamkasblarning gapini tinglab, anglaganim shu boʻldi: futbol odamlarga hissiyot berarkan. Bu shunday hissiyotki, uni sen bilan bir paytda millionlab insonlar xuddi sen kabi tuyishi mumkin ekan. Dunyoning narigi burchagidagi kimdir sen quvongandek quvonadi, sen ogʻringandek ogʻrinadi. Axir iztiroblar ham, quvonch ham bir paytda shuncha odamni birlashtirishi kamdan-kam boʻlsa kerak.
Hozir bildim, futbolchilar ham shuning uchun oʻynasharkan. Odamlarga hissiyot berish uchun. Shu paytgacha oʻzlari yaxshi koʻrganlari uchun, jamoalari yutishi uchun oʻynashsa kerak deb yurarkanman chogʻi Pep Guardiolaning mana bu nutqidagi parcha juda yoqib qoldi.
“Odamlarning qarshisida oʻynashimiz qanday sharaf? Ular sizga hayotlarining 95 daqiqasini beradi. Siz ham ularga 95 daqiqa davomida bor hayotingizni bagʻishlaysiz... Ochigʻini aytganda, bu klub uchun qilgan ishlarimizni ʼnormalʼ deb hisoblaysizmi? Uylarini isitishga pul yetmayotgan boʻlsa-da, bizni kuzatish uchun uzoq yoʻl bosib kelgan muxlislarimiz uchun buni 'normal' deb oʻylaysizmi? Yigitlar, mening jamoam bunday emas!”
Mayli, oʻzimcha bir nimalar dedim. Hayotimda, qiziqishlarimda sodir boʻlgan bir yangi mashgʻulotdan xulosacha yozib qoldiray dedim shekilli. Muhrim aka bolaligida futbol gazetalari oʻqigan odamlarning dunyoqarashi boshqacha boʻladi, kamida geografiyani biladi-da degandilar. Bu yogʻiga Cityʼnikidan boshqa oʻyinlarni koʻramanmi, yoʻqmi bilmayman-u, futbol sharhlari oʻqib tursam kerak. Endi mengayam futbol muxlislari “Welcom to the club” deyishsa, toʻgʻri kelsa kerak-a?)