⭐⭐⭐⭐⭐
1605 йилда ёзилган "Дон Кихот" романи жаҳон тарихидаги "биринчи буюк роман " ҳисобланади. У инсониятнинг энг буюк китобларининг ўнталигига киради.
Бош қаҳрамон-олтин асрдан бери испан маданиятининг жуда кенг тарқалган идеали, "қалам ва қилич одами"нинг пародия тимсолидир . Мигель дон Сервантес барча юксак идеалларни рад этгани, барчанинг севимли рицарлик роман жанрини йўқ қилгани ва ҳатто миллий ғояга туҳмат қилгани учун танқид қилинган бўлса ҳам, китоб дарҳол машҳур бўлиб кетади: у бир неча ойдан сўнг дон Кихот ва Санчо Панса қиёфасидаги ниқоблар билан кийинган шахслар карнавалларда ва маскарадларда фаол иштирок этадилар. Китоб дарҳол Испанияда ҳам, чет элларда ҳам машҳур бўлиб, ўша 17-асрда бошқа тилларга таржима қилина бошланади. Ва роман унутилган ва босилмаган даврлар бўлмаган. Аксинча, асарнинг тираж ва шон-шуҳрати фақат асрдан асрларга ўтиб ўсиб боради. Китобнинг ғалабали юриши тўрт асрдан бери давом этиб келмоқда. "Дон Кихот" барча замонларнинг буюк китоби сифатида тан олинган.
Бу эллик ёшли гўдак каби вояга етмаган зодагоннинг ҳикояси, у кўп вақтини рицарлик романларини ўқишга бағишлаган ва кунлардан бир куни унинг фикри рицар бўлишни хоҳлаб қолади . У келажакдаги барча жасоратларини қалбининг эгаси бўлмиш хоними Дулcинея дел Тобосога бағишламоқчи бўлади .
Дон Кихот ўз жозибасини уни яратган даврдан ташқарида кўради , жасур, содда, сахий, фидойи, заиф ва ночорларнинг олийжаноб ҳимоячиси, ижтимоий адолатсизликка қарши курашувчи, хаёлпараст образи сифатида келади. Кулаётган жинни, лекин жуда доно одам (шунинг учун тасвирнинг иккиламчилигини кўриш мумкин).
Жиннисифат Дон Кихотнинг сўзлари орқали муаллиф ўз даврининг инсоний ғояларини ифодалайди.
1605 йилда ёзилган "Дон Кихот" романи жаҳон тарихидаги "биринчи буюк роман " ҳисобланади. У инсониятнинг энг буюк китобларининг ўнталигига киради.
Бош қаҳрамон-олтин асрдан бери испан маданиятининг жуда кенг тарқалган идеали, "қалам ва қилич одами"нинг пародия тимсолидир . Мигель дон Сервантес барча юксак идеалларни рад этгани, барчанинг севимли рицарлик роман жанрини йўқ қилгани ва ҳатто миллий ғояга туҳмат қилгани учун танқид қилинган бўлса ҳам, китоб дарҳол машҳур бўлиб кетади: у бир неча ойдан сўнг дон Кихот ва Санчо Панса қиёфасидаги ниқоблар билан кийинган шахслар карнавалларда ва маскарадларда фаол иштирок этадилар. Китоб дарҳол Испанияда ҳам, чет элларда ҳам машҳур бўлиб, ўша 17-асрда бошқа тилларга таржима қилина бошланади. Ва роман унутилган ва босилмаган даврлар бўлмаган. Аксинча, асарнинг тираж ва шон-шуҳрати фақат асрдан асрларга ўтиб ўсиб боради. Китобнинг ғалабали юриши тўрт асрдан бери давом этиб келмоқда. "Дон Кихот" барча замонларнинг буюк китоби сифатида тан олинган.
Бу эллик ёшли гўдак каби вояга етмаган зодагоннинг ҳикояси, у кўп вақтини рицарлик романларини ўқишга бағишлаган ва кунлардан бир куни унинг фикри рицар бўлишни хоҳлаб қолади . У келажакдаги барча жасоратларини қалбининг эгаси бўлмиш хоними Дулcинея дел Тобосога бағишламоқчи бўлади .
Дон Кихот ўз жозибасини уни яратган даврдан ташқарида кўради , жасур, содда, сахий, фидойи, заиф ва ночорларнинг олийжаноб ҳимоячиси, ижтимоий адолатсизликка қарши курашувчи, хаёлпараст образи сифатида келади. Кулаётган жинни, лекин жуда доно одам (шунинг учун тасвирнинг иккиламчилигини кўриш мумкин).
Жиннисифат Дон Кихотнинг сўзлари орқали муаллиф ўз даврининг инсоний ғояларини ифодалайди.