— Унда бу нима? — Абрам қўлини икки ёнга ёйди. — Нега шу пайтгача кетмадинг? Нега бу ердасан?
— Ишларим бор эди. Уларни тугатгунимча кеч бўлиб кетди. Кетаётиб хонангиз чироғи ёниқ қолганини кўриб киргандим.
— Унда нега устимни ёпиб қўйдинг?
— Бу шунчаки одамгарчилик юзасидан, — Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
— Шоҳсанам, — Абрам унинг икки елкасидан тутди. — Хафа қилган бўлсам мени кечир. Сени севаман. Сен ҳам қалбинга қарши борма илтимос. Севгимизга имкон бер.
— Мени қўйиб юборинг, — бир амаллаб унинг қўлидан чиқиб югурганча хонадан чиқиб кетди. Абрам асабийлашганча юзини силаб қўяркан,
— Менга бошқа чора қолдирмадинг, энди хафа бўлмайсан хоним қиз, — ўзига - ўзи гапирганча костюмини олиб, хонадан чиқди.Шоҳсанам бинодан югуриб чиқиб кетар экан, нафас етмаётгандек туюларди. Бекат томонга юриб, акасига қўнғироқ қилди. Юсуф ҳам шу атрофда бўлгани учун тезда етиб келди. Абрам бинодан чиқаётган пайтда, Шоҳсанам акасининг машинасига ўтираётганди.
— Эҳ аттанг, — кулганча бош чайқаб қўяркан, — қайниакажон, қайниакажон. Бироз кечроқ келсангиз бўлмасмиди? — деганча машинаси тарафга юрди.
* * *
Ишдан қайтган Иззат қўлидагиларни қўйиш учун ошхонага кирди. У ерда Нозима кечки овқатга унаётган экан. Дурдона бўлса мева еяпти.
— Хайрли оқшом хонимлар.
— Сизга ҳам хайрли оқшом Иззат ака, — Нозима жилмайиб қўйди.
— Бугунга нима овқат Нозимахон? — Иззат кўзостидан аёлига қараб қўйганча Нозимадан сўради.
— Боя жўнатган хабарингиз бўйича чучвара, — Нозиманинг бу гапидан кейин Дурдонанинг қўлидаги пичоқ тушиб кетди. Ичидан нимадир узилгандек бўлди.
— Тинчликми? — пичоқ тушиб тарелкани тарақлатгач Иззат аёлига юзланди.
— Ҳа, ҳа тинчлик, — бир аҳволда ўрнидан тураркан, — мени ишим бор эди, — оёқларини оғир судраганча ошхонада чиқиб кетди. Иззат унга нима бўлганни билса ҳам, ортидан боришга шошилмади.
* * *
— Мана 2-операция ҳам муваффақиятли ўтди. Энди Анваржон бутунлай тузалиб кетади, — доктор Адҳам акага хушхабарни етказди.
— Набирамчи, унинг аҳволи яхшими?
— Албатта, Мухлиса қиз жуда кучли қиз экан. Ҳозир унга укол қилишаяпти. Бироздан кейин кириб кўришларингиз мумкин.
— Раҳмат доктор, — Адҳам ака доктор билан гаплашиб бўлгач келининг ёнига келди.
— Улар яхши эканми? — Бонунинг кўзларида умид акс этарди.
— Ҳа иккаласи ҳам яхши. Анваржон сал туриб ҳушига келаркан, Мухлиса ҳозир укол олаяпти. Бироздан кейин кириб кўришингиз мумкин дейишди.
— Ўзингизга шукр Аллоҳим, — Бонунинг кўзларидан бир томчи ёш сизиб чиқди.
— Қизим, — Адҳам ака афсус оҳангида гап бошлади, — сизни кўп ранжитдик, кўп озор бердик. Энг оғир пайтида кўчага ҳайдадик. Шунга қарамасдан, мана шундай дамда Анваржонни ёлғизлатиб қўймадингиз. Бизни кечиринг. Биламан кечириш осон эмас, аммо, сиз оқила, меҳрибон, оқ кўнгил қизсиз. Мен олдингизда айбдорман. Айбим, мана шундай...
— Дадажон, — Бону йиғлаб турарди. — Мен сизлардан хафа эмасман. Ахир, инсон ўз оила аъзоларидан қандай хафа бўлиши мумкин. Бошимиздан ўтганлари Аллоҳнинг синовлари. Бунинг учун кимдандир хафа бўлиш жоиз эмас.
— Умрингиздан барака топинг қизим, — Адҳам ака келинининг пешонасидан ўпиб қўяркан, — мен қизим йўқ деб хафа бўлардим. Аллоҳ сизни келин қилиб эмас, қиз қилиб юборганини кеч англадим. Ҳаммаси учун яна бир бор узр.
Шу ўринда Анварнинг касали ҳақида. Анвар автоҳалокатга учраб тўшакка михланиб қолади. Докторлар операция орқали оёққа туриб кетиши мумкинлигини айтишади. Операция пайтида кўп қон кетиб қолиши ва қон қуйишга тўғри келиши ҳақида огоҳлантиришгач, Адҳам ака ўзи қон беришга қарор қилади. Аммо, қон гуруҳлари мос эмас. Анварнинг қон гуруҳи раҳматли ойисиники билан бир хил. Унга фақат қизи Мухлисагина қон бера олиши мумкин эди. Шу сабабли, Аҳмад ака набирасини ўғирлаб уйга қайтаришга мажбур бўлади. Мана икки операция ҳам муваффақиятли ўтди. Анвар энди бутунлай тузалиб кетади.
* * *
— Ишларим бор эди. Уларни тугатгунимча кеч бўлиб кетди. Кетаётиб хонангиз чироғи ёниқ қолганини кўриб киргандим.
— Унда нега устимни ёпиб қўйдинг?
— Бу шунчаки одамгарчилик юзасидан, — Шоҳсанам кўзларини олиб қочди.
— Шоҳсанам, — Абрам унинг икки елкасидан тутди. — Хафа қилган бўлсам мени кечир. Сени севаман. Сен ҳам қалбинга қарши борма илтимос. Севгимизга имкон бер.
— Мени қўйиб юборинг, — бир амаллаб унинг қўлидан чиқиб югурганча хонадан чиқиб кетди. Абрам асабийлашганча юзини силаб қўяркан,
— Менга бошқа чора қолдирмадинг, энди хафа бўлмайсан хоним қиз, — ўзига - ўзи гапирганча костюмини олиб, хонадан чиқди.Шоҳсанам бинодан югуриб чиқиб кетар экан, нафас етмаётгандек туюларди. Бекат томонга юриб, акасига қўнғироқ қилди. Юсуф ҳам шу атрофда бўлгани учун тезда етиб келди. Абрам бинодан чиқаётган пайтда, Шоҳсанам акасининг машинасига ўтираётганди.
— Эҳ аттанг, — кулганча бош чайқаб қўяркан, — қайниакажон, қайниакажон. Бироз кечроқ келсангиз бўлмасмиди? — деганча машинаси тарафга юрди.
* * *
Ишдан қайтган Иззат қўлидагиларни қўйиш учун ошхонага кирди. У ерда Нозима кечки овқатга унаётган экан. Дурдона бўлса мева еяпти.
— Хайрли оқшом хонимлар.
— Сизга ҳам хайрли оқшом Иззат ака, — Нозима жилмайиб қўйди.
— Бугунга нима овқат Нозимахон? — Иззат кўзостидан аёлига қараб қўйганча Нозимадан сўради.
— Боя жўнатган хабарингиз бўйича чучвара, — Нозиманинг бу гапидан кейин Дурдонанинг қўлидаги пичоқ тушиб кетди. Ичидан нимадир узилгандек бўлди.
— Тинчликми? — пичоқ тушиб тарелкани тарақлатгач Иззат аёлига юзланди.
— Ҳа, ҳа тинчлик, — бир аҳволда ўрнидан тураркан, — мени ишим бор эди, — оёқларини оғир судраганча ошхонада чиқиб кетди. Иззат унга нима бўлганни билса ҳам, ортидан боришга шошилмади.
* * *
— Мана 2-операция ҳам муваффақиятли ўтди. Энди Анваржон бутунлай тузалиб кетади, — доктор Адҳам акага хушхабарни етказди.
— Набирамчи, унинг аҳволи яхшими?
— Албатта, Мухлиса қиз жуда кучли қиз экан. Ҳозир унга укол қилишаяпти. Бироздан кейин кириб кўришларингиз мумкин.
— Раҳмат доктор, — Адҳам ака доктор билан гаплашиб бўлгач келининг ёнига келди.
— Улар яхши эканми? — Бонунинг кўзларида умид акс этарди.
— Ҳа иккаласи ҳам яхши. Анваржон сал туриб ҳушига келаркан, Мухлиса ҳозир укол олаяпти. Бироздан кейин кириб кўришингиз мумкин дейишди.
— Ўзингизга шукр Аллоҳим, — Бонунинг кўзларидан бир томчи ёш сизиб чиқди.
— Қизим, — Адҳам ака афсус оҳангида гап бошлади, — сизни кўп ранжитдик, кўп озор бердик. Энг оғир пайтида кўчага ҳайдадик. Шунга қарамасдан, мана шундай дамда Анваржонни ёлғизлатиб қўймадингиз. Бизни кечиринг. Биламан кечириш осон эмас, аммо, сиз оқила, меҳрибон, оқ кўнгил қизсиз. Мен олдингизда айбдорман. Айбим, мана шундай...
— Дадажон, — Бону йиғлаб турарди. — Мен сизлардан хафа эмасман. Ахир, инсон ўз оила аъзоларидан қандай хафа бўлиши мумкин. Бошимиздан ўтганлари Аллоҳнинг синовлари. Бунинг учун кимдандир хафа бўлиш жоиз эмас.
— Умрингиздан барака топинг қизим, — Адҳам ака келинининг пешонасидан ўпиб қўяркан, — мен қизим йўқ деб хафа бўлардим. Аллоҳ сизни келин қилиб эмас, қиз қилиб юборганини кеч англадим. Ҳаммаси учун яна бир бор узр.
Шу ўринда Анварнинг касали ҳақида. Анвар автоҳалокатга учраб тўшакка михланиб қолади. Докторлар операция орқали оёққа туриб кетиши мумкинлигини айтишади. Операция пайтида кўп қон кетиб қолиши ва қон қуйишга тўғри келиши ҳақида огоҳлантиришгач, Адҳам ака ўзи қон беришга қарор қилади. Аммо, қон гуруҳлари мос эмас. Анварнинг қон гуруҳи раҳматли ойисиники билан бир хил. Унга фақат қизи Мухлисагина қон бера олиши мумкин эди. Шу сабабли, Аҳмад ака набирасини ўғирлаб уйга қайтаришга мажбур бўлади. Мана икки операция ҳам муваффақиятли ўтди. Анвар энди бутунлай тузалиб кетади.
* * *