Bahor kelibdi. Nima bo’libdi, kuz emaski xursand bo’lsam. Lekin sovuqni sevish manda yaqingacha bo’lmagan. Balki masloudan bir pog’ona ko’tarilgandirman.

Yoshligimda qishni o’tkazish qiyin edi. Ko’chalar loy, maktabda ham qish uchun sharoit yo’q, do’stlarim o’ynagani chiqishmaydi, maktabdan kelib faqat televizor ko’rsa bo’ladi(svet bo’lsa agar).

Shuning uchun bahor o’zgacha kutib olinardi. Qishdan bahorga o’tgandagi iliq va mayin shabadali havo. Navro’z. Sumalak. Sochi o’rilgan, milliy kiyimdagi, do’ppi kiygan qizlar. Vanihoyat endi ko’chani changitib futbol o’ynasa bo’ladi, shovqindan bezor bo’lib to’pni olib qo’yadigan va hammani haydab soladigan Bahriddin tog’ani aytmaganda hammasi zo’r. Ko’chada Navzo’z bayrami, hamma yig’ilgan, o’yin kulgu, kech payti esa man yana ikta do’stim bilan Ummonni “Yo’q” qo’shig’ini butun mahallaga aytib beryapmiz, ular esa yosh bola bo’lganimiz uchun bachkanalikni kulibgina qarsak chalib tomosha qilishyapti(huddi kattalar “SSSR davri boshqacha edi” deyishgandaka gapiryapman o’ziyam). Bahordan keyin esa yoz, yana ham yaxshiroq fasl.

Lekin hozir unday emas. Issiq va doimiy quyosh har taraflama noqulay. Kuzni kutib yashash kerak. Go’zal kuzni. Sovuqni.