Eng birinchi qilgan ishim darsda bolalarga ishonchni o'rgatish bo'ldi. Ya'ni biror nimani aytishga uyalmaslik va bu bilan o'ziga ishonchni kuchaytirish. Chunki ko'pchilik xato javob berib qo'ysa yoki javob berolmasa ustozni ko'ziga qarolmay qochayapdi. Oldiga borsam seskanib tushyapdi. Boshqa bolalar esa buni ko'rib uni ustidan kulishyapdi.

Darsda shunday muhit bo'ldiki hech kim bir birini ustidan bilmagani uchun kulmadi, aksincha bilmasa unga yordam berishni boshlashdi. Chunki ularga bilmagan bolaga o'zlari o'rgatishini yuklab qo'ydim. Bu usul esa o'zlariga bo'lgan kichik ma'suliyatni shakllantiradi.

O'quvchilar ichida kichik hurmatga erisha oldim deb o'ylayman. Bu gaplar bilan maqtanmoqchi emasdim. Aksincha, sahifamizdagi ustozlar, yoki bularni o'qiyotgan bo'lajak pedagog bolalarni urish orqali sinfda tartib ushlab turib bo'lmasligini aytish edi.

Har qanday sinfda so'kish, bolani aybdor qilish uni qalbini o'ldirib boradi. Bu esa nafaqat ustozni hurmatini tushurib yuboradi, balki, bir bo'lajak avlodni bezbet bo'lishiga olib keladi.

Hurmatli o'qituvchilar, bir stolda o'tirib konspekt yozdirib o'tirishni to'xtatib, butun sinf bo'ylab yurib dars o'ting. Olayotkan kichik maoshingizni halollab oling.