💥Соя. 11-қисм.
Муаллиф: Чарос Хайитова.
Мени эса бу сўзлардан кейин уни таниб баттар кòзим олайиб кетди. Шошиб ўрнимдан тураман деб деразани токчасига бошимни ўриб олдим камига. Полга думалаб тушганимни айтмайсизми. Бунча палакат бўлмасам. Уф белим зирқираб оғриябди.
-- Сен бу ерда нима қилябсан?
Оғриётган белимни уқалаб, қайта деразадан қараб, асабий бақирдим.
-- Бошимни қотирмай пастга туш. Бўлмаса ҳозир ҳаммани уйғотиб йўборасан.
Ҳих, ҳозир у буйруқ бераябдими, менга? Ким бўлибди, менга буйруқ берадиган. Йўқ, ўзи унга бу ерда нима бор?
-- Ҳозироқ кетсанг ҳечким уйғонмайди.
Зарда қилдим.
-- Шу узун тилингни озроқ тийда, пастга туш. Сенда гапим бор. Шу ҳолатда бир-биримизга бақириб гаплашмасак керак.
Кесатди. Оҳангидан эса жаҳли чиқаётгани сезилиб турибди. Лекин менга нима? Жаҳли чиқса бурнини тишласин.
-- Гаплашгани ярим кечаси келадими? Яна огоҳлантирмасдан.
-- Қарангга. Нима капутарни оёғига хат ёзиб, жунатишимни кутганмидинг? Сен эмасми, мени рақамимни блоклаб қўйган.
Шу пайт мийям ишлаб кетиб, уни блоклаганим ёдимга тушди. Умуман ҳаёлимдан кўтарилган экан. -- Яхши, гап таъсир қилмайди, дегин. Ҳим, унда нима ҳам дердим. Ўзим чиқаман.
-- Бўлди, тўхта.
Шошиб қолдим ҳаракатидан. -- Ҳозир тушаман.
Шу билан суҳбатимиз мен оёқ ўчида юриб пастга тушгунимча якунланди. Бошқа вақт бўлганда, нима дейишидан қатъий назар ундай қилмасдим. Аммо Азиз билан очиқчасига гаплашиб олишим керак эди ва бу қулай фурсатга ўхшайди.
-- Сизнинг ҳам тўрткўз кўзларингизни кўрадиган кун бор эканку.
Қорамни кўриши билан чақиб олди ва мен энг нафратланадиган сўзни айтиб.
-- Гапни бурмай, мақсадга ут. Нима керак сенга?
-- Ҳой, ҳой тилингга жуда эрк бериб йўбормаябсанми?
Ҳатто шу ҳолатда ҳам унинг қалин қошлари бир жойга йиғилгани сезилди. Чуқур нафас олдим. Жаҳл қилади ўзича. Пишириб е, уша асабларингни.
-- Нега келдинг?
-- Нима мумкин эмасми?
Орамизда уч қадамлик масофа бор эди. У бўлса икки қадамга қисқартирди. -- Ахир яқинда эринг бўламан.
-- Ҳа ўзинг ҳам эътибор бердингми? Бўламан, деябсан. Бўлдим, эмас. Шундай экан, орзуга айб йўқ дейманда, сен билан хайрлашаман. Чунки ҳеч қанақа тўй бўлмайди. Мен буни истамайман. Сиз ҳам, сизни ёмон кўрадиган қизга уйланишни истамасангиз, мени ҳаёлингиздан чиқариб ташланг...
Қанчалик кулгули гап айтдим, билмадиму. Азиз сўзларимни тинглаб мириқиб кулиб олди. Мен қовоғимни уйганча кузатиб туравердим.
-- Ҳали ҳам поччангни ишқида юрибсанми, дейман.
Ва ниҳоят кулгудан тўхтаб чақиб олди. Ҳатто бошқасини севишим ҳақида билар экан, нега менга уйланмоқчи?
-- Ҳа поччамни ишқида ўлиб, тирилиб , юрибман. Гапинг борми?
Бу фойдамга ишлашига умид қилиб, ҳақиқатни тан олиб қўя қолдим.
-- Етарлича сенладинг. Энди бас қил. Сенсирама мени.
-- Сизлашим учун сабаб борми?.
-- Албатта бор, пакана.
Мазахлаб яна кулиб юборди. Биринчи учрашувда қовоғидан қор ёғар эди. Қойил, ҳозир куйдирилган калладек, оғзи қулоғида.
-- Сен мирза текар бўлсанг, айб мендами?
-- Тилингга эрк берма, дедим.
-- Бераман. Ҳоҳлаганимча гапираман. Тилимга ҳужайин эмассан.
-- Нега бунча бетарбиясан?
-- Тарбиялайдиган отам бўлмаган, чунки.
Гапиришга гапирдиму, сўнг жим бўлиб қолдим. Негаки беихтиёр оғриқли нуқтамни титкилаб қўйган эдим.
-- Кечир. Лекин менда ҳам шунақа.
Вазиятимни тушунгандек ҳомуш жилмайди. Мени эса аҳмақдек шу он кулгим қистади.
-- Ҳечқиси йўқ. Шунчаки, асабий вақтим келдинг. Бу сенинг айбинг.
Товба, ўзимга ҳам тушунмай қолдим. Буқаламун каби ўзгариб мулойим бўлиб, қолдимми?
-- Мени сенлашинг ёқмаябди.
-- Эътиборинг учун Европада яқин инсонларини сенлашади.
Мот қилмоқчи бўлдим ўзимча. Аммо сўзимни мағзини чақиб, қовун тушириб қўйганимни билдим. Аммо кеч бўлган эди.