ДОРУИ ДОНОШАВӢ:
Саидҷон шастро ба об партофтан замон пӯкак ба бозӣ даромад. Вай шастро саросема бардошт. Дар шаст моҳии тиллоӣ дум мезад. Саидҷон онро аз шаст озод карда буд, ки моҳӣ бо илтиҷо гуфт:
- Эҳ, бачаяки хубрӯ, илтимос мекунам, маро ба дарё баргардон. Дар ивазаш ҳар чӣ хоҳӣ медиҳам...
Саидҷон аввал ҳайрон шуд, баъд нобоварона пурсид:
- Чӣ дорӣ?
- Ҳама чиз.
- Фиреб намедиҳӣ?
- Ҳаргиз! Мо, моҳиён, фиребро намедонем. Агар бовар накунӣ санҷ.
- Ба ман ҳеҷ чиз даркор нест. Танҳо мехоҳам, ки аз арифметика “панҷ” гирам, - гуфт хурсанд шуда Саидҷон.
- Хуб шудааст, - қабул кард моҳӣ,- боз ягон чизи дигар лозим шавад, омадан гир.
- Майлаш, - Саидҷон моҳиро ба об партофта, ба хона баргашт.
Гуфтаи моҳӣ шуд. Саидҷон аз арифметика “панҷ” гирифт. Боз ба дигар саволҳои муаллим ҷавоб дод. Баъд аз ин ба оддӣ набудани моҳӣ бовар кард. Вай аз дарс баромада, рост ба лаби дарё рафт:
- Эй, моҳӣ, моҳияки тиллоӣ!
Моҳӣ аз об сар баровард. Пулакчаҳои тиллоии он дар офтоб дурахшида, ба рӯи об заб-зард нур мепошиданд.
- Хизмат?- Даҳончаи хурду зебояшро кушода пурсид моҳӣ.
- Медонӣ-чӣ, моҳӣ, моҳияки тиллоӣ, ман аз забони модарӣ ҳам саводи хуб надорам. Омадам, ки ...
- Хуб шудааст, - сухани Саидҷонро бурид моҳӣ ва аз назар ғоиб шуд.
Саидҷон аз дарси забони модарӣ ҳам баҳои аъло гирифт. Вай хурсанд буд, аммо ҳамсинфонаш ҳайрон мешуданд.
- Эй, моҳӣ, моҳияки тиллоӣ!
- Хизмат?- Овози Саидҷонро шунида, руи об баромад моҳӣ.
- Хонишам суст аст. Хонданамро ҳам осон кун.
- Хуб шудааст.
Ҳамин хел Саидҷон аълочии синф шуд. Сураташро дар газетаи аълочиёни мактаб бароварданд. Дар мактаб, дар кӯча – дар ҳама ҷо гапи ӯ буд. Ҳама ӯро таъриф мекарданд.
- Эй, моҳӣ, моҳияки тиллоӣ, - рӯзе боз ба канори дарё омада ҷеғ зад Саидҷон.
- Хизмат? – аз об баромада пурсид моҳӣ.
- Ҳар рӯз омадан ба дилам зад. Ба ман доруе деҳ, ки онро хӯрда, ҳама чизро донам.
- Ин хел доруро дорӣ-ку. Чаро боз мепурсӣ? – ғайри чашмдошти Саидҷон пурсид моҳӣ.
- Чӣ? Доруи доношавӣ дорам? Дар куҷост? Чаро ман намебинам?
- Ту танбалӣ, барои ҳамин ҳам намебинӣ. Он дар болои мизат истодааст.- Моҳӣ инро гуфту таги об шуд.
- Эй, моҳӣ, моҳияки тиллоӣ...
Саидҷон аз овози худаш бедор шуд. Вай саросема ба гирду атрофаш нигарист. На дарё диду ва на моҳӣ! Дар гӯшаш суханони моҳӣ омехта садо медоданд: “Ту танбалӣ.- ...он дар болои мизат истодааст... Рав... Мебинӣ...”
Саидҷон аз ҷояш хеста, назди миз рафт. Дар болои миз «Китоби хониш», ки худаш кушода монда буд, меистод. Саидҷон беихтиёр нишаста, ба хондан сар кард.
Дар берун субҳ медамид...
© Чоршанбеи Деҳнавӣ
┄┅অঠই✯❀✯ইঠঅ┅┄
http://T.ME/BO_ZABONI_TOJIKI_MEOMUZEM
